Hoofdstuk 2: De Romeinse manier

De kamer die ik nu binnenstapte was veel simpeler dan de vorige kamer. Als potentiële rekruut had ik nu de rijkdom en pracht gezien die het legioen me kon brengen, nu zag ik de soberheid die het me zeker zou geven. Houten vloeren met muren van mortel en steen, doch rijk versierd met fresco's van Aesculapius. Deze fresco's werden enkel onderbroken door een smalle lege ruimte op de muur waar enkel wat strepen en getallen stond. Ah, daar zou het oordeel geveld worden.

In het midden van de kamer stond ook nog een tafel met daarnaast een lange man van rond de vijftig met een indrukwekkend lange baard, gekleed in een toga. De dokter stak zijn hand op.
“Ave, jonge rekruut. Mijn naam is Barba-” Ik kuchte even en staarde naar de fresco's. Die naam had hij zeker verdiend. “-en ik ga jou onderzoeken. Dit wordt slechts een simpele controle om vast te stellen of je geen duidelijke gebreken hebt. De echte medische keuring word de reis van hier naar je toekomstige legioen.” Barba gebaarde naar de tafel. “Ga liggen, alsjeblieft. Dan kunnen we beginnen.”

Ik gehoorzaamde. De dokter begon zwijgend met een onderzoek van mijn ledematen: Ze waren inderdaad allemaal echt en functioneel. Verder inspecteerde hij mijn gebit en mijn spierkracht. Daarna liet hij me opstaan en enkele gewichten tillen. Tot slot onderwierp hij me aan een test van mijn reflexen: Barba wandelde om me heen en duwde en trok aan me terwijl ik moest blijven staan. Zijn kracht verbaasde me maar ik bleef met gemak staan.
“Uitstekend. Nu, dan rest er nog slechts één enkel onderdeel, en dat is je lengte meten.” Ik zag hem al schattend naar me kijken. Hij wist dat het op het randje zou zitten.

Ik nam plaats voor het blanco stuk van de muur. Nu kon ik de streepjes niet meer zien, hoe kon ik nu weten of het goed of fout zat? Als deze meetlat verkeerd was had ik een probleem. Helemaal als deze medicus een van die rare mensen was die niet geloofde in giften! Ondanks de gerustellende woorden van de officier werd ik toch weer nerveus. De dokter zette een lat op mijn hoofd en keek naar de streepjes achter me. Het bleef even stil. Toen verschoof hij de lat weer een beetje. Dit proces herhaalde zich twee keer, tot ik vroeg wat er aan de hand was. Het antwoord was kort: “Je hoofd is scheef.” Barba verschoof het plankje weer. “Daardoor is het aflezen wat moeilijk.”

De dokter zuchtte diep en deed een stap naar achteren. Ik bleef nog even staan. Mijn hoofd was scheef?
“We zijn hier in het grootste rekruteringscentrum van Rome en ik heb nog altijd een ouderwetse gestreepte muur met een stok. Weet je wat van pas zou komen? Een degelijke verschuifbare meetlat, zo'n staaf met een verschuifbare stok er aan vast. Ah, maar dat is duur. En sommige gierige tongen beweren dat dit even goed is.” De dokter pauzeerde even. Ik wist waarom.
“Dat lijkt me behoorlijk vervelend,” zei ik op een toon die minstens zo overdreven was als die van de dokter. “Ik wil Rome maar al te graag dienen en dit klinkt als een uitstekende manier om te beginnen. Zou u een kleine gift van vijftien denarii voor een meetlat accepteren?” Dat was flink wat maar het was hopelijk genoeg. Als ik te laag bood zou ik Barba kunnen beledigen en daarmee deze deur sluiten. Ik had graag wat extra geld over voor zekerheid.
“Dat zou zeer welkom zijn. Het is jammer dat ik jou niet als eerste met zo een meetlat kan meten, hm? Ah, wat een solidariteit toon jij voor je toekomstige collega's! Afijn, tot ik er eentje gevonden heb moet ik het hier maar mee doen.” De dokter legde opnieuw het plankje op mijn hoofd en las de strepen achter me op de muur af. Hij tikte drie keer met zijn knokkels op de muur achter me voor hij sprak.
“Je lijkt me lang genoeg. Je hebt ook mijn zegen.” De dokter liep naar de tafel en haalde er iets onder vandaan. Het was een houten stempel. Ik haalde op mijn beurt vijftien denarii uit mijn beurs. We ruilden. Barba keek veel blijer dan hij zou moeten kijken: Blijkbaar had ik flink meer betaald dan waar hij op had gerekend. Ach, het was niet belangrijk.

“Neem deze houten stempel en ga door de deur. Daar zullen ze vragen om de stempel. Geef het aan hen en je zult verdere instructies krijgen. Veel succes, jongeman.”

En dat was dat. Ik had de grootste horde genomen op mijn pad naar het legioen.