S&M 2

De ruiters stormden onder de poort door, zonder te weten dat hij daar was. De prinses sloot de rij. Haar vaders waarschuwing kwam te laat. Gadeck sprong naar beneden, trok haar van haar paard en zette zijn zwaard op haar keel. De prinses slaakte een gilletje en viel flauw. Gadeck zag hoe een natte vlek zich vormde op de onderkant van haar jurk. Jakkes!
“Laat haar gaan, schurk!”
“Ik dacht het niet. Jullie waren ook niet van plan mij te laten gaan.” Daar hadden ze niets op te zeggen. “Ik wil mijn wapens, jullie beste paard en proviand. Doe wat ik zeg en er gebeurt haar niets.” Iedereen keek naar de koning. Verslagen gebaarde die dat ze moesten gehoorzamen. Dat was eens wat anders, de koning die luisterde naar bevelen in plaats van ze te geven. “Oh, en probeer niet om dat eten te vergiftigen, want ik laat haar eerst proeven.” De koning schrok. Wat had hij dan gedacht? Dat hij zijn spullen in ontvangst zou nemen, vriendelijk dank u wel zei en haar dan liet gaan? Hij zou geen twee stappen ver zijn gekomen.
“Alstublieft, u krijgt alles wat u wilt, maar laat mijn dochter vrij.” Nu was het ineens ‘u’. Wat was er mis met ‘schurk’?
“Ik krijg het zo ook wel.” Het gaf hem een heerlijk gevoel om de koning zo vernederd te zien. Ondertussen kwamen ze al met een paard aangelopen. Op het eerste zicht leek het gezond en sterk. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een man met zijn wapens wel erg dichtbij komen.
“Probeer het niet en zeker niet met mijn eigen wapens.” De man deinsde verschrikt achteruit. “Doe ze in de zadeltassen van het paard en maak dat je wegkomt.” De man struikelde bijna over zijn eigen voeten in zijn haast Gadeck te gehoorzamen. Nu was het wachten op de proviand. Dat duurde een tijdje en Gadeck overwoog om zonder te vertrekken, maar die gedachte verwierp hij al snel. Zonder eten zou hij niet ver komen. Het was niet zo dat hij na vandaag zijn kop nog op een markt kon laten zien. Daar waren ze met zijn proviand.