S&M 4

Ze hadden dekens meegekregen, hoewel het al een maand niet meer gevroren had, evenals een tondeldoos en vuurslag. Gadeck kon best zonder, maar nu hij ze toch had… Hij wierp het de prinses toe.
“Maak het vuur aan.” Verder was er meer vlees dan menig arme in zijn hele leven at, verschillende soorten vis die Gadeck niet kende en een hele hoop gedroogde vruchten. Er waren ook waterzakken voorzien, maar toen Gadeck ervan dronk, bleek het wijn te zijn. Eigenlijk had hij blij moeten zijn, maar dit bewees alleen maar hoe onrechtvaardig de wereld was. Hij nam de twee korte zwaarden en bond die op zijn rug. Toen draaide hij zich om en wilde bij het vuur gaan zitten… Dat niet brandde! Hij greep de prinses bij haar arm.
“Ik had je toch gezegd het vuur aan te maken!”
“Ik… Ik weet niet hoe.” Gefrustreerd duwde hij haar van zich af. Een heel land onder de duim houden, dat konden ze, maar een vuur aanmaken…
“In plaats van borduurwerkjes te maken, zou je beter wat nuttigs kunnen leren,” bromde hij, terwijl hij zelf het vuur aanmaakte. Daarna zocht hij het eten uit dat het snelst bedierf en wierp de helft naar de prinses.
“Hier, eet op.”
“Ik ben de prinses, je mag me met een beetje meer respect behandelen, schurk.” Van verontwaardiging liet Gadeck zijn eten vallen.
“Ik heet Gadeck en niet schurk en ik ben niet van plan om je hoogheid of meer van die rommel te noemen. Je naam zal volstaan, net als voor ieder ander.” Charlotte deed er verder het zwijgen toe en Gadeck had ook geen behoefte aan een gesprek. Na het eten nam hij de touwen die de dekens bij elkaar hielden en bond daarmee Charlotte aan handen en voeten vast. Gadeck ging liggen, controleerde of hij zijn zwaarden meteen kon trekken en viel daarna onmiddellijk in slaap.