S&M 6

Tegen Gadecks verwachtingen in, wist ze zich nog voor middernacht te bevrijden. Blijkbaar waren fijne prinsessenhandjes toch ergens goed voor. Hij zag hoe ze opstond en naar Dauw toeliep.
Ze zette haar voet in de stijgbeugel. Ze kon de vrijheid bijna proeven, toen Gadeck haar vastgreep.
“Ik dacht het niet.” Hij zag de teleurstelling in haar ogen.
“Waarom vraag je geen losgeld? Mijn vader zal goed voor me betalen. Je zult een rijk man zijn.”
“Een dode zal je bedoelen.”
“Ik geef je mijn woord dat…”
“Ik ben niet zo dom dat ik jou of jouw vader op jullie woord vertrouw. Trouwens ik moet zijn geld niet. Hij heeft het niets eens zelf verdiend.”
“Wat bedoel je daarmee?”
“Net wat ik zeg en nu ga ik weer slapen.” Hij draaide haar om, zodat hij haar handen op haar rug kon binden. Hij kende meerdere manieren. Pech voor haar.

De wijn raakte op en ze waren genoodzaakt uit beekjes te drinken.
“Daar drink ik niet van! Ik wil niet ziek worden!”
“Het is dat of sterven van de dorst. Trouwens, ik drink al mijn hele leven water uit beekjes en ik ben nog nooit ziek geweest.” Ze werd ziek. Prinsessen waren dan ook niets gewend. Dagenlang lag ze uitgeteld op haar paard. Ze braakte haar eten uit en kreeg last van uitdrogingsverschijnselen. Uiteindelijk had Gadeck er genoeg van. Hij had een beschutte grot gevonden vlak bij een bron, schoner water zou hij niet vinden. Daar zouden ze blijven tot ze eindelijk genezen was. Hij spreidde een deken uit en ging liggen, vastbesloten om de verloren slaap van de laatste dagen in te halen.