S&M 8

Toen vertelde zijn maag hem dat hij sinds Charlottes vlucht niets gegeten had. Plots kreeg hij weer wat hoop. Charlotte had helemaal niets bij zich! Ze waren niet eens langs een beekje gekomen. Eigenlijk was het bewonderenswaardig dat ze nog niet met hangende pootjes was teruggekeerd.
Hij was die ochtend nog maar net vertrokken toen de sporen weer duidelijker werden. Ze moest te uitgeput of uitgedroogd zijn, om nog te proberen ze te verbergen. De zon bereikte zijn hoogste punt. Het was ondertussen bijna drie dagen geleden dat Charlotte nog gedronken had. Geen mens kon veel meer aan. Er bestond ondertussen geen twijfel meer dat Gadeck haar zou vinden. Het was alleen de vraag of ze dan nog zou leven. Gadeck verwachtte ieder moment dat Charlotte hem tegemoet zou komen rijden, smekend om een slok water. Dat gebeurde echter niet. Zou het kunnen dat ze liever in vrijheid stierf dan als zijn gevangene te leven? Het liep al tegen de avond en Gadeck wist dat als hij Charlotte niet voor het donker vond, het te laat zou zijn. Op dat moment hoorde hij een paard hinniken. Dauw! Hij maande Vrijheid tot grotere spoed aan. Niet veel later zag hij Charlotte naast Dauw liggen. Toen hij van Vrijheid sprong en vlak naast haar neerkwam, kromp ze in elkaar. Ze leefde dus nog. Snel pakte hij een waterzak en gaf haar wat te drinken. Met een kracht die je niet van haar zou verwachten, probeerde ze de waterzak uit zijn handen te trekken, maar Gadeck hield haar in bedwang. De zon was alweer op toen er voor het eerst iets gezegd werd.
“Ik moet je wat vragen.” Charlotte keek hem geschrokken aan. “Waarom heb je me niet gedood?” Ze gaf geen antwoord. “Mijn zwaarden lagen naast me. Je had alles mee kunnen nemen, water, eten, de paarden en ik had je niet achterna kunnen komen.” Charlotte leek hem niet te begrijpen. Wat was er zo moeilijk aan?