S&M 9

Gadeck bleef een dag op de plek waar hij Charlotte gevonden had. Toen ze weer verder gingen, hield hij haar beter in de gaten dan ooit tevoren en hij bond haar iedere avond stevig vast. Op een morgen reden ze over een heuvel heen en werd een zwarte rookwolk zichtbaar. Gadeck hield onmiddellijk zijn paard in. Zijn ogen vlogen van de wolk naar het dal beneden hen, waar een dorpje volledig in de as lag. Plots gilde Charlotte. Ze wees naar een kleine gedaante, die halverwege de heuvel in een plas bloed lag.
“Alstublieft, laat me hem…” Gadeck luisterde niet meer en reed spoorslags de heuvel af. Toen hij bij de gewonde jongen aankwam, sprong hij al van Vrijheid voor die tot stilstand was gekomen. De jongen was een jaar of twaalf en iemand had met een zwaard op hem ingehakt. Hij knielde naast hem naar en hield zijn wang boven zijn mond. Hij voelde een zwakke ademhaling.
“Hij leeft nog.” Voorlopig althans. Hij had veel bloed verloren. Gadeck legde enkele noodverbanden aan. Daarna nam hij de jongen in zijn armen en klom op Vrijheid. “We moeten hier weg. Ik weet niet wie dit op zijn geweten heeft, maar ik wil hem niet tegenkomen.” In ieder geval niet nu hij die jongen bij zich had…
Gelukkig waren ze niet ver van hun vorige schuilplaats, een rotsspleet die naar een kleine ruimte leidde.
“Ik heb warm water nodig,” zei hij tegen Charlotte. Charlotte maakte snel een vuur aan, terwijl Gadeck begon aan het schoonmaken van de wonden

Gadeck had al wonden moeten verzorgen in omstandigheden die een stuk slechter waren dan de huidige. Het duurde dan ook niet lang voor hij overal een degelijk verband had aangelegd. Als de jongen de komende uren wist te overleven, maakte hij een goede kans. Gadeck voelde hoe Charlotte naar hem keek, maar ontweek haar blik. Het liep al tegen de avond toen ze voor het eerst iets zei.
“Het is goed dat jij weet hoe je wonden moet verzorgen.”
“Met wat wij doen is dat van levensbelang.”
“Je klinkt alsof je er nog trots op bent ook. Jij…”