S&M 10

“Waar ben ik?” klonk het plots. Gadeck en Charlotte keken allebei naar de jongen.
“Je bent veilig.” Hij legde een hand op de schouder van de jongen.
“Wie zijn jullie?”
“Joris en Wina,” improviseerde Gadeck. Waarom van alle namen op de wereld, waren die van zijn ouders de eerste die hem op dat moment te binnen schoten?
“Walter,” zei de jongen. Zijn ogen schoten door de grot. Gadeck wist dat hij zocht naar mensen die er niet waren. Hij begon te huilen. Charlotte duwde Gadeck aan de kant en nam de jongen in haar armen. Ze wiegde hem zachtjes heen en weer. Dat had Gadeck niet van haar verwacht. Walter keek naar hem. Het was alsof hij wilde vragen wat er nu ging gebeuren.
“Ga slapen,” zei hij. “Je hebt rust nodig om te kunnen genezen. We praten morgen verder.” De jongen knikte. Uitgeput als hij was, sliep hij bijna onmiddellijk. Gadeck wendde zich tot Charlotte.
“Als ik je vastbind, gaat hij lastige vragen stellen. Ik zal dat niet doen, als je me belooft niet te ontsnappen.” Charlotte sloeg haar armen over elkaar en keek hem strak aan. Gadeck slaakte een inwendige zucht. Hij had gehoopt dat dit niet nodig zou zijn. “Als je hem meeneemt, bloedt hij binnen de kortste keren dood.” Hij vertrok geen spier terwijl hij eraan toe voegde: “En als je hem hier laat, help ik hem een handje.” Charlotte liep rood aan.
“Ik dacht dat je hem hielp, omdat er toch iets goeds in je school en nu blijkt dat het is om mij onder druk te zetten, maar goed schurk, je krijgt je belofte. Ik zal niet proberen te ontsnappen.”
“Dat is dan afgesproken. Nu ga ik slapen.” Hij ging met zijn rug naar haar toe liggen. Dus ze dacht dat hij een schurk zonder een greintje mededogen was? Misschien was het beter zo. Anders zou ze beginnen te twijfelen of hij zijn dreigement wel zou durven uitvoeren.