S&M 12

“De grootste rover hier is jouw vader. Arnulf is een duizend maal betere man dan hij.” Charlotte hapte naar adem.
“Hoe durf je! Arnulf is een gewetenloze, bloeddorstige, op goud beluste…” Gadeck sloeg haar met de vlakke hand in het gezicht. Ze smakte tegen de grond en moest haar beschrijving staken.
“Van Arnulf blijf je af, hoor je me! Nadat alles van me was afgenomen, nadat ik iedereen was kwijtgeraakt, heeft hij voor me gezorgd. Hij is niet de wreedaard waarvoor je vader hem uitmaakt. Van hem heb ik trouwens geen hulp gekregen.”
“Oh, dus Arnulf en zijn bende hebben je geholpen. Nu vraag ik je, als ze dicht genoeg in de buurt waren om jou op te pikken, waarom zijn ze je ouders en broer dan niet te hulp gekomen? Aangenomen dat die echt bestaan hebben.” Gadeck sprong overeind en trok zijn zwaarden. Hij wist niet wat hij ging doen, alleen dat hij het haar betaald zou zetten. Ongetwijfeld had er bloed gevloeid, als Walter op dat moment niet met een luide schreeuw uit een nachtmerrie ontwaakt was.

Gadeck en Charlotte zeiden de dagen daarna geen woord tegen elkaar. Gadeck zag hoe Charlotte hem regelmatig angstige blikken toewierp, alsof ze vreesde dat hij weer plots zijn zwaarden zou trekken en eigenlijk was hij daar ook bang voor. Hij was altijd trots geweest op zijn vermogen om in elke situatie kalm en rationeel te denken, maar op dat moment was er niets meer van die zelfbeheersing overgebleven. Alleen al door eraan te denken, kreeg hij koude rillingen.
Het was alsof door hun zwijgen, Walter juist meer de aandrang voelde om te praten. Hij repte met geen woord over wat hem overkomen was, maar er waren genoeg andere dingen waarover hij kon doorratelen. Tot Charlottes ergernis, deed hij dat vooral tegen Gadeck en die vond dat niet erg. Het was aangenaam om naar hem te luisteren en er was toch niets beters te doen in de grot waar ze verbleven. Gadeck moest zelfs toegeven dat als Walter weer een van zijn sombere buien had, hij zijn gebabbel miste.