S&M 15

De dagen daarna bleef Walter opgewekt. Het leek alsof zijn sombere buien voorgoed tot het verleden behoorden. Dat was iets om dankbaar voor te zijn, maar Gadeck wou dat iets anders dan een loze belofte deze omkeer tewerkgesteld had.
Het was nacht en Gadeck zat in het vuur te staren. De hele dag had Walter honderduit verteld wat hij allemaal zou doen als hij ridder was.
“Ranon, waar ben je? Ik heb je nodig,” fluisterde hij tegen de vlammen. Maar zijn broer kwam niet om hem goede raad te geven.
“Moet je me niet iets vertellen?” zei Charlotte. Gadeck draaide zich om.
“Wat dan?”
“Dat het eten bijna op is bijvoorbeeld.” Gadeck vloekte inwendig. Ze was blijkbaar opmerkzamer dan hij had aangenomen.
“Ja, inderdaad en als je enig idee hebt wat we eraan kunnen doen, mag je het zeggen.” Hij dacht dat hij haar daarmee wel de mond gesnoerd had, maar dat was niet zo.
“Het gaan kopen.” Hoe kon ze zo dom zijn?
“Denk maar niet dat ik mijn kop op een of andere markt laat zien! En waar ga je trouwens het geld vandaan halen?”
“Je kan Walter toch sturen? En wat geld betreft, er zit nog wat in mijn zadeltassen, mocht je dat vergeten zijn.” Hij was het inderdaad vergeten, maar dat ging hij haar niet vertellen. Hij haalde zijn schouders op.
“Goed dan.”

Het duurde twee dagen voor ze in de buurt kwamen van een dorp dat groot genoeg was om een onbekende jongen met geld niet te laten opvallen.
“Joris, wil je me leren zwaardvechten?”
“Nee.” Walter keek hem met grote ogen aan. Gadeck had hem nooit eerder iets geweigerd.
“Maar… Ik wil ridder worden, dan moet ik toch kunnen zwaardvechten?”
“Nee.”
“Dan ga ik ook niet naar de markt voor jullie!”
“Dat is dan geen eten vanavond.” Charlotte keek alsof ze hem liefst ter plekke gewurgd had, maar veel kon ze er niet aan doen. Ze hadden die morgen de laatste restjes opgegeten en hij was allerminst van plan om die jongen te leren hoe hij iemand moest doden!