Hoofdstuk 1

Charlotte, 19 jaar.
Maandagochtend, half 8. Paniekerig spring ik mijn bed uit. Over een halfuur zou Justin hier al zijn om me op te halen, waarna we samen naar school zouden lopen. Lopen, ja. Het is hier maar 20 minuten vandaan en omdat Justin niet kan fietsen en ik geen fiets heb, doen we het zo. De gedachte aan Justin maakt me aan het glimlachen. We hadden elkaar gister nog gezien, maar toch mis ik hem al. Ik open mijn kledingkast en vind uiteindelijk een setje kleding om aan te doen. Als ik ook mijn haar en make-up heb gedaan loop ik met mijn schooltas naar beneden toe, waar ik mam aantref. Echt zin om met haar te praten heb ik niet, omdat we gisteren weer eens knallende ruzie hebben gehad over Justin. Ze vindt dat ik te veel bij hem ben en daardoor veel te laat thuis kom, of zelfs helemaal niet.
'Goedemorgen.' Begroet ze me. In huis praten we Nederlands, omdat ik uit Nederland kom. Maar ik ben verhuisd naar Canada omdat mam het in ons oude huis niet kon verwerken dat pap er niet meer is. Zelfs in Nederland kon ze dat niet, waardoor we helemaal naar Canada toe moesten. In het begin vond ik dat natuurlijk verschrikkelijk, ik zag mijn vrienden niet meer en kwam in een heel ander land terecht, maar nu vind ik het niet meer erg, omdat ik Justin daardoor wel heb leren kennen.
'Morgen.' Antwoord ik dan niet al te vrolijk terug. Ik pak een appel van de fruitschaal en begin daar van te eten, terwijl ik een blik op de klok werp. Vijf voor acht, wat betekent dat Justin ieder moment kan komen, gelukkig.

Justin; 19 jaar
Kort haal ik een hand door mijn haar heen en kijk nog even in de spiegel om mijn paarse overhemd goed te trekken. Verder heb ik nog een donkerblauwe broek aan en mijn rode sneakers. Op mijn gemakje loop ik naar beneden toe waar ik nog snel iets te eten maak voor mezelf en ook gelijk iets voor school. Ik zeg mijn moeder nog gedag en loop dan de deur uit met mijn rugzak op mijn rug. Zacht neuriënd loop ik naar het huis van Charlotte. We hadden afgesproken dat we vandaag samen naar school zouden gaan. Ook al hebben we elkaar kort geleden nog gezien, ik ben gewoon... ja hoe zal ik het benoemen? Blij? Ja blij om haar weer te zien. Ik kan gewoon moeilijk zonder haar naast mijn zijde. Al snel merk ik dat ik al voor haar voordeur sta. Ik stop met neuriën en bel aan waarna ik geduldig wacht tot er door of haar moeder of door haarzelf open wordt gedaan.

Charlotte.
Als ik de bel hoor zucht ik opgelucht. Saved by the bell. Ik pak het brood van het aanrecht af en stop het in mijn schooltas, waarna ik de gang op loop. Snel trek ik mijn witte, donzige jas aan. Hij komt net over mijn kont heen en ik ben er echt helemaal verliefd op. Ik trek ook mijn schoenen aan en roep een snelle doei naar mam. Als ik de deur heb geopend zie ik Justin staan.
'Goodmorning handsome.' Zeg ik glimlachend waarna ik hem snel even bekijk. Vlinders razen door mijn buik heen. Ik zal waarschijnlijk nooit begrijpen waarom hij.. tja, waarom meiden niet naar hem kijken. Ik denk dat ze dat stiekem toch echt wel doen. Ik sla mijn armen dan om hem heen om hem te knuffelen. Meteen merk ik op dat hij ook heel lekker ruikt, of zal dat zijn eigen geur zijn? Ik grinnik om mijn gedachten. 'How was your night?' Ik laat hem langzaam los en stap dan naar buiten toe, waarna ik de deur achter me dicht doe.

Justin
Even kijk ik om me heen totdat de deur open gaat. Ik ben opgelucht als ik Charlotte zie. Geloof me, ik vind haar moeder aardig, maar... volgens mij begint zij het steeds minder leuk te vinden dat ik haar vriendje ben. Waarom? Ik heb echt geen flauw benul. 'Good morning to you too my beautiful love.' Zeg ik met een lieve glimlach. Ik sla ietwat verdwaasd mijn armen om haar heen en knuffel even met haar mee. Het voelt goed, keer op keer dat we knuffelen. Ik houd van het gevoel van mijn armen om haar heen. Als zij me eenmaal heeft losgelaten, pak ik haar hand vast en verstrengel vrijwel gelijk onze vingers. 'It was... good. It would've been better with you of course.' Antwoord ik en trek haar voorzichtig met me mee om richting school te lopen. 'How was yours then?' Vraag ik en kijk even naar haar met een kleine, speelse glimlach.

Charlotte.
Ik kijk glimlachend naar onze handen als hij die van mij vastpakt en zwaai er zachtjes mee heen en weer terwijl we naar school lopen.
'Mine was pretty lonely... 'cause you weren't there.' Ik grinnik en kijk even opzij naar hem. 'Nervous for school?' Ik kan heel goed begrijpen dat hij nerveus zal zijn, omdat hij de laatste twee weken in het ziekenhuis heeft gelegen en niemand op school, behalve Caitlin en Christian, weten dat hij kan zien. Dankzij Scooter. Zou hij Scooter nog hebben gesproken? Dit weekend, van vrijdag op zaterdag, was hij wel naar L.A. geweest, voor Scooter. Zonder dat ik er iets vanaf wist. Het was onverwachts gekomen en ze moesten meteen weg. Justin heeft geen telefoon, dus kon hij me niet bereiken. We hadden die vrijdag afgesproken en toen hij niet thuis was schrok ik best. Het eerste wat in me was opgekomen was dat hij het weer had geprobeerd.. Je weet wel, dat hij zichzelf iets aan zou doen... Niet aan denken nu Char, dat is nu verleden tijd.

Justin
Zachtjes grinnik ik. 'Aww my love. We're together now.' Zeg ik en druk een klein kusje op haar wang, waarna ik vervolgens op mijn lip bijt. Ja ik ben nerveus, nee dat is een understatement nu. Ik ben meer dan nerveus voor school. Niemand weet er iets van. Al helemaal niet dat ik nu ook een platencontract heb getekend bij Island Def Jam Group. Het label van Scooter. 'Very.' Antwoord ik op haar vraag en loop samen met haar het schoolplein op om vervolgens naar binnen te gaan. Sowieso wordt deze dag zwaar voor me. Dit is pas de eerste keer dat ik de school echt zie en dat wordt heel erg wennen. Een zachte zucht verlaat mijn lippen. 'Ik wil weg hier.' Mompel ik. Ja ik ben er net, maar ik haat het hier. Teveel slechte herinneringen hier. Ik ben dag in dag uit gepest. Dat zal nu niet veel anders zijn, denk ik.

Charlotte.
Ik grinnik zacht als hij dat zegt en loop door. 'I understand..' Reageer ik op zijn antwoord als we over het schoolplein heenlopen. Tja, onze klas is ook niet echt geweldig. Justin zit er natuurlijk in, maar dan heb je nog Dave, David en Najib, een van de jongens waardoor Justin gepest wordt. En niet te vergeten: Ashley. Een meisje dat waarschijnlijk onzeker is maar dat verschuild achter een arrogant kijkend gezicht met een gemene lach. Vooral haar opmerkingen tegen mij, ik wil haar soms het liefst de nek omdraaien. Maar niet letterlijk, natuurlijk. 'Hey, it's gonna be okay, I'm with you. We're together.' Gelukkig zitten er ook leuke mensen in onze klas. Caitlin en Christian, die al bevriend waren met Justin voordat ik hier op school kwam. Als we in de hal aankomen kijk ik opzij naar Justin. 'Do you know where your locker is?'

Justin
Zuchtend loop ik mee met haar naar binnen toe en kijk even wat schichtig om me heen. Ik kan er niets aan doen. Dat komt gewoon doordat ik een moet wennen aan de school en twee zo'n beetje iedereen naar ons kijkt. Ik kijk even naar Charlotte en glimlach kleintjes. Het is fijn om te weten dat ik tenminste iemand hier heb die me steunt. 'Erm... to be fully honest with you here... I have no clue right now. I mean it's different when you're able to actually see where you're going and all...'

Charlotte.
Ik knik begrijpelijk. 'Close your eyes. Maybe it helps, you know, to find your locker.' Ik knijp zacht in zijn hand en hoor dan de stem van Dave achter ons. 'Well well well... Guess who's back?' Ik kijk opzij naar Justin. 'Ignore him.' Fluister ik. Ik heb geen zin in een drama en daarbij is Dave het niet waard. Dave mag de schooldag niet wéér verpesten.

Justin
Klein knik ik op wat ze zegt. Het kan op zich wel helpen. Alleen net als ik het dan ook echt van plan ben, hoor ik een stem die ik niet wil horen. Ook al zegt Charlotte nu dat ik hem moet negeren, maar dat gaat niet zo makkelijk. Helemaal niet als je je hele leven lang zulke opmerkingen aan hebt moeten horen zonder er een klein dingetje over te zeggen. 'No Char. I have to.' Zeg ik zachtjes en draai me naar hem om. 'You know... while I was gone... my life actually got better. Go ahead make fun of me, guess what? I'm not gonna give a fuck about it anymore.' Zeg ik en rol kort met mijn ogen als zijn 'vrienden' erbij komen staan. 'Come on Charlotte. Why are you still with that? You deserve way better.' Zegt David. 'Leave her the fuck alone.'

Charlotte.
Ik bijt op mijn lip en draai me uiteindelijk ook om. Ik zie dat nu ook David en Najib erbij zijn. Ik zwijg, totdat ik hoor wat David zegt. 'Don't you ever say that again.' Zeg ik boos. Zulke dingen maken me dus echt boos. Wie is hij om te zeggen dat ik beter verdien? Justin en ik zijn, tja, om eerlijk te zijn, echt perfect. Het is grote onzin dat ik beter verdien, alsof Justin ''minder'' is, omdat hij blind was. 'Let's just go Justin.' Zeg ik dan tegen Justin, waarna ik zijn hand vast pak. Als ik met hem wil weglopen voel ik een andere hand om mijn pols. 'No no no, Charlotte, wait. Just give me one chance okay? I know you'll like me.' David kijkt me met zijn vieze grijns aan. Ik ruk me boos los. 'Believe me, I will never ever ever like someone like you. You're so pathetic.'

Justin
Afwezig knik ik en wil meelopen met Charlotte totdat ik David hoor. Met een ruk draai ik me weer om en gooi mijn rugzak op de grond, het scheelt echt dat ik nu niet meer met een laptop hoef te zeulen dag in dag uit. Bang zijn dat hij kapot gaat. 'Don't you dare to ever touch her again.' Sis ik en zie David alleen maar lachen. 'Or what? You're gonna hurt me sissy?' Vraagt hij lachend. That's it. Alles wat ik de afgelopen jaren gewoon heb moeten pikken en nu dit... dit is echt de druppel die de emmer doet over lopen. Zonder het zelf echt door te hebben duw ik hem uit pure woede op de grond. 'Fuck off!'

Charlotte.
Ik doe een stap achteruit als ik zie hoe boos Justin wordt. Ik snap zijn woede, zijn verdriet, dat hij David het liefst in elkaar wilt slaan, maar het zal alleen maar gevolgen voor hem hebben. David komt kwaad overeind en kijkt Justin boos aan. Zijn vuist gaat omhoog en voor ik het weet slaat hij Justin op zijn kaak. Ik slaak een gil. Justin's gezicht is nog gevoelig vanwege de operatie en nu doet David dit gewoon?! Ik leg mijn hand bezorgd op Justin's schouder. 'Justin, please... Stop fighting. Please, for me.' Probeer ik hem te sussen, terwijl ik bang ben dat hij heel veel pijn heeft.

Justin
Hard bijt ik op mijn lip, maar laat die snel los. Het doet gewoonweg teveel pijn. Ik knipper een aantal keren in de hoop dat de zwarte vlekjes die ik ineens voor mijn ogen zie, weggaan maar dat is maar een tevergeefse poging. Ze blijven. Moeilijk slik ik, maar moet dan al snel hoesten als ik bloed proef. Dit is niet goed. Helemaal niet goed. Kort kijk ik naar Charlotte, voor zover me dat uiteraard nu lukt en zucht zachtjes. 'I have to go...' Mompel ik zachtjes en pak nog snel mijn tas waarna ik vervolgens wegloop. Ik wist al dat het slecht zou aflopen vandaag. Ik hoor hier niet thuis. Dat heb ik ook nooit gehad.

Charlotte.
Als Justin opeens weg loopt, kijk ik hem wat verbaasd na. Al snel loop ik hem dan ook achterna. 'Justin, wait.' Ik haal hem al snel in als ik begin te rennen en pak zijn hand vast. 'Are you okay?' Vraag ik bezorgd. Als hij zich naar me heeft toegekeerd bestudeer ik zijn gezicht. 'Does it hurt? How are your eyes?' Ik slik en kijk in zijn ogen. Ooit ga ik David hiervoor nog eens een klap geven, dat beloof ik je.

Justin
Zachtjes bijt ik op mijn lip, iets wat dan gelukkig nog wel gaat, en kijk naar haar. 'Can we please not talk about it? It's already more than I can handle right now that I actually did something against one of them.' Zeg ik zachtjes en kijk naar mijn handen. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik eindelijk tegen mijn pesters in ben gegaan. Langzaamaan begin ik weer te lopen. "Zie je nou? Je bent het niet waard. Het kan niemand wat schelen dat je nu kan zien." Bespot mijn onderbewustzijn me. Ja ja, nu weet ik het wel. Ik ben het niet waard om hier te zijn. No matter what mensen zeggen. Ik ben waardeloos dat blijkt wel weer. Ja ik kan wel een beetje tegen hun ingaan, maar ik zal waarschijnlijk nooit in staat zijn om iemand echt te beschermen als het moet.

Charlotte
Een zucht rolt over mijn lippen als ik zijn antwoord hoor. Er niet over praten? Ik snap dat dat moeilijk voor hem is, maar hij kan toch niet alles opproppen. Ik loop weer achter hem aan, als ik de schoolbel hoor.
'Fine, we don't talk about it if that's what you want.' Ik haal een hand door mijn haren heen en kijk naar mijn voeten. Vervolgens pak ik mijn telefoon dan uit mijn zak om te kijken welke les we hebben. 'We have biology.' Deel ik dan mee aan Justin. Ik weet niet of hij van plan is om naar de les te gaan of dat hij gewoon... naar het park gaat of iets? Maar hij kan niet blijven vluchten voor alles. En ik weet ook niet goed wat ik moet doen. Als hij niet naar de les gaat, moet ik dan wel gaan? Want als ik niet ga dan moet ik naar de directeur komen, voor de tweede keer in twee weken, maar ik ben ook bang dat als ik wel ga en Justin alleen is, dat hij dan gaat proberen zichzelf iets aan te doen. Want dat was de vorige keer ook het geval. Als ik eraan terug denk staan mijn armhaartjes alweer overeind. De allereerste schooldag en ik spijbelde met Justin. Zijn laptop was net kapot gemaakt door Dave, wie anders, en Justin was boos en gekwetst. Ik ben toen met hem mee gegaan naar het park, waar hij gitaar speelde. Emily kwam luisteren, een meisje dat best dierbaar voor hem is, volgens mij. Ik had niet door wat er werkelijk in hem afspeelde. Hij stond opeens op en zette zijn gitaar neer, waarna hij zo de drukke weg op liep... Meteen rende ik erachteraan, maar het was al te laat. Een auto had hem aangereden. Iedereen dacht dat Justin gewoon was over gestoken en dat dat mis ging, wat kan gebeuren omdat hij blind is. En ik heb mijn mond gehouden, omdat ik... tja, omdat hij denk ik niet wou dat zijn moeder er iets vanaf wist. Toen ik Justin daar zag liggen op de straat, moest ik meteen aan mijn vader denken, die is omgekomen door een auto-ongeluk. Ik staar naar de grond. Mijn vader...

Justin
'I'm sorry okay? I can't help it that I've been bullied my whole life. It's something new for me what happened just moments ago. I finally managed to stand up against them. Only to get thrown back in to reality that I'm not and never will be able to beat them.' Zeg ik en zucht diep. Het kan me niet schelen of we nu les hebben of niet. Ik moet en zal weggaan van dit terrein. Hell, ik moet weg uit deze stad. Ergens met een schone lei beginnen. Misschien is de kans om naar Los Angeles daar wel een goede voor. Om opnieuw te beginnen. Ontdekken wie ik nu echt ben. 'Maak je maar geen zorgen. Ga naar de les. Ik weet dat je het niet kan veroorloven om te spijbelen. En ik wil al helemaal niet dat je problemen met je moeder krijgt.' Ik kijk nog even naar haar, maar draai me dan uiteindelijk toch om en loop op een slakkentempo naar huis toe. Is het dan zo erg dat ik zo met mezelf in de knoop zit? Ik heb hier toch ook niet zelf voor gekozen of wel soms? Mijn moeder heeft hulp gehad van haar opa en oma om mij op te voeden. Het merendeel heeft zij het gedaan. Voor mij is het gewoon lastig om me ook echt goed te gedragen als een jongen. Ik heb nooit een vader-figuur gehad om als voorbeeld te hebben van hoe ik moet doen. Na een tijdje lopen, realiseer ik me dat ik helemaal niet naar huis ben gelopen, maar naar het park waar ik altijd speelde. Met de nadruk op speelde. Mijn gitaar heb ik al een tijdje niet meer aangeraakt. Doordat ik een; twee weken in het ziekenhuis lag en twee; er bijna geen tijd meer voor heb. Al zal ik die tijd wel binnenkort moeten maken aangezien ik nu officieel een muzikant ben. Ach we zullen zien hoe snel Scooter me zat zal worden. Net als iedereen. Charlotte zal me uiteindelijk verlaten voor David, of wie dan ook. Iemand met minder gecompliceerde problemen dan dat ik heb in ieder geval. Ik ga op het bankje zitten en kijk even om me heen. Het is hier altijd zo vredig. Ik kom hier dan ook vaak als ik spijbel. Mijn moeder vindt het niet eens erg meer dat ik dat doe aangezien ze mijn reden daartoe wel snapt. 'I'm a fuck up.' Mompel ik en verberg mijn hoofd in mijn handen totdat ik een wel heel bekende stem voor mezelf hoor. 'Justin?' Vraagt Emily en ik kijk langzaam op. Ja hoor daar staat ze. Het meisje wat mij al sinds het begin af aan bewonderde toen ik hier begon te spelen. 'Hey Emily.' Zeg ik zacht en met een zwakke glimlach. Zonder verder ook nog een woord te wisselen met elkaar klimt ze bij mij op schoot om te knuffelen. Dat is precies wat ik nu nodig heb, een knuffel van iemand die om me geeft...

Dit eerste stukje bevat minder ''berichten'' dan dat we hebben gezegd, maar dat komt omdat ze nu nog lang zijn! Dit betekent dat we dus niet per se een berichtenlimiet van 25 tot 50 hebben!