S&M 21

“Nee,” hij haalde diep adem, “maar rood is de kleur van Arnulf. Hij heeft het paleis overgenomen.” Arnulf had altijd gezegd dat hij dat op een dag zou doen, maar Gadeck had niet verwacht dat hij dat nu zou doen. Hij liet zich op de grond zakken toen de volle omvang van de ramp tot hem doordrong. Na alles wat hij over Arnulf te weten gekomen was, had hij Charlotte nog steeds tot bij hem gebracht! Waarom had hij dat gisteren niet gezien?
‘Je ging bijna van je stokje door die valpartij. Er valt je niets te verwijten.’
‘Maar het is mijn schuld dat ze daar nu is.’
‘Denk daar niet aan. Concentreer je liever op wat we nu gaan doen.’
‘Wat kunnen we doen?’
‘Arnulf weet niet dat wij weten wie hij werkelijk is. We kunnen gewoon naar binnen wandelen.’
“Gadeck wat doen we nu?”
“We gaan haar helpen.”
“Maar hoe dan?”
“Walter, je weet dat ik ooit bij hen hoorde. Ik laat hen denken dat dat nog steeds zo is en jij…” Het liefst zou hij Walter wegsturen, maar dat was al bij voorbaat verspilde moeite. “Jij moet doen alsof je er ook bij wil komen.”
“Maar dat wil ik helemaal niet!”
“Dat weet ik. Je moet doen alsof. Wees heel enthousiast over alles en doe bewonderend tegen iedereen.” Walter voelde zich duidelijk niet helemaal zeker van zijn stuk. “Luister Walter, jij wilt toch graag ridder worden?” Walter knikte. “Weet je, de prinses redden is één van die dingen die je als ridder moet doen. En wij gaan Charlotte redden, dus nu moet je dapper zijn.” Het leek te werken. Walter haalde een keer diep adem.
“Ik zal dapper zijn, Gadeck, als een ridder.”

Samen liepen ze naar het paleis. Gadeck probeerde zijn passen zo vast mogelijk te houden. Het zou niet bepaald een geruststelling zijn voor Walter als hij merkte hoeveel last die valpartij hem had bezorgd. Hij moest volhouden voor Walter en voor Charlotte. De wachters aan de poort schrokken op toen ze hen zagen aankomen.
“Halt! Wie is daar?” Gadeck liep gewoon verder, zelfs toen ze hun speren op hem richten.