S&M 29

Op de binnenplaats zagen ze een jongen naar de poortwachters lopen.
“Gadeck vraagt om twee paarden. Snel!” De mannen deden onmiddellijk wat hij zei. “En laat de brug neer!” Achter Walter was ondertussen iemand anders opgedoken. Ondanks de afstand en de kleren die ze droeg, herkende de koning haar onmiddellijk.
“Charlotte.”
Een van de mannen kwam terug met twee paarden. “Ga klaar staan om de brug weer op te halen,” beval Gadeck. Hij moest voorkomen dat ze goed konden zien wie er precies bij hem was. Gadeck hielp de koning in het zadel en Charlotte wist er zelf op te raken. Hij ging achter de koning zitten, om ervoor te zorgen dat hij er niet zou afvallen. Walter deelde het paard met Charlotte. Op het moment dat ze de brug over reden, hoorde Gadeck achter zich hem iemand roepen.
“Waarom is de poort open?” Arnulf… Van iedereen niet Arnulf! Die zou onmiddellijk weten dat er iets niet klopte.
“Sneller!” Achter hen sloeg Arnulf alarm.
“Waar moeten we heen?” Daar had Gadeck eigenlijk niet over nagedacht.
“Het bos in. Daar raken we ze misschien kwijt.”

Gadeck keek achterom. Hun achtervolgers kwamen steeds dichterbij. Ze waren met meer en hun paarden hoefden maar één iemand te dragen. Ze zouden nog wel als eerste het bos bereiken, maar Gadeck betwijfelde dat het hen zou lukken hun vijanden af te schudden. Hij moest nu al moeite doen om de koning in het zadel te houden en Charlotte had het ook niet gemakkelijk. Hijzelf evenmin. Elke stap die zijn paard zette, denderde door zijn hele lijf.
‘Ranon, wat doen we nu?’ Maar zelfs Ranon kon voor deze situatie geen slimme oplossing bedenken. Ondertussen hadden ze de eerste bomen bereikt. Gadeck kreeg het nu echt moeilijk met de koning. Warm bloed kleefde aan zijn vingers. Als dit nog lang duurde, bloedde Charlottes vader dood! Plots hoorde hij rechts van hen ook hoefgetrappel. Iemand had hen weten in te sluiten! Met een hand hield hij de koning en de teugels vast, het andere ging naar zijn zwaard. Hij schatte hun belagers op vier of vijf. Die moest hij een tijdje kunnen ophouden, dan hadden Charlotte en Walter nog een kans.