S&M 32

“Nu is het tussen ons.”
“Gadeck… Ik dacht al dat jij er voor iets tussen zat. Je zal er spijt van krijgen dat je ons verraden hebt!” Met een woeste schreeuw viel Arnulf aan. Gadeck was erop voorbereid en weerde hem moeiteloos af. De vier zwaarden begonnen aan hun dodelijke dans.
“Zeg eens, wat heeft dat prinsesje je in het vooruitzicht gesteld voor je verraad?”
“Niets. Ik heb de dorpen gezien die jij hebt platgebrand”
“Is dat het? Dat was een noodzakelijk kwaad. Je was er niet bij toen ik de plannen uitlegde, anders had je het begrepen.”
‘Hij probeert je te doen twijfelen en daar kan maar één reden voor zijn, hij is bang dat je hem anders verslaat!’
“Noodzakelijk voor wat? Zodat jij je kan tooien met zoveel goud als je wil? Ik heb je ware aard gezien Arnulf. Je eigen leugens zijn je ondergang geworden. Als jongen wist je me te paaien met je praatjes over de trotse rebel die zich verzette tegen een tirannieke koning, maar toen ik je als man vroeg wanneer je eindelijk iets ging doen voor de arme hongerlijders, stuurde je me weg met een onduidelijke opdracht en vertelde je de soldaten precies waar ze me konden vinden. Waarschijnlijk betaalden ze je er nog voor ook!” Gadeck wist niet waar hij dat inzicht plots vandaan haalde, maar hij zag aan Arnulfs gezicht dat het waar was. Met verdubbelde kracht wierp die zich op hem en Gadeck werd in de verdediging gedwongen. “Zo is het gegaan met mij en met nog vele anderen. Degenen met de sterkste idealen, die jouw bevelen in vraag stelden of je op een andere manier voor de voeten liepen, werden korte tijd later opgepakt. Isaac, Segor, Koenraad,” hij noemde de namen op het ritme van zijn slagen, “Daniël, Herbert, Arnold, Cedric en zoveel meer. Jij hebt hen naar de galg gebracht en daarna riep je ons op om door te gaan met jouw strijd om hen te wreken. Dat laatste ben ik trouwens van plan te doen!”