S&M 34

“Maak ze af, mannen.” Het waren vijftien van zijn vroegere volgelingen die hij tot de dood veroordeelde, maar uit niets bleek dat het hem iets kon schelen. Het was Gadecks eigen schuld. Had hij gedacht dat hij de hele bende in een keer kon bekeren? Hij wist goed genoeg dat het grootste deel wist waar Arnulf zich mee bezighield en wat kon het moordenaars schelen dat hun leider af en toe zijn eigen mensen aangaf? Arnulf hief zijn zwaard, maar Gadeck besefte het nauwelijks. Zijn aandacht ging uit naar het wapengekletter en de eerste kreten.
“Nee!” Adriaan liet zijn knuppel vallen en greep Arnulf bij de pols, maar Arnulf had twee zwaarden en met het andere stak hij genadeloos door Adriaans hart. Gadeck kon onmogelijk zeggen hoe hij overeind gekomen was, maar plots had hij Arnulfs polsen beet. Daardoor moest Arnulf het zwaard in Adriaan loslaten, maar hij had nog steeds een wapen meer dan Gadeck.
“Gadeck, vang!” Hoeveel kabaal er ook was, Gadeck kon Walters kinderstem moeiteloos onderscheiden. Arnulf bezat die gave niet en voelde het zwaard voor hij het zag.
“Voor mijn broers.” Voor een laatste keer keken ze elkaar in de ogen.
“Moordenaar,” siste Arnulf, voor het leven zijn lichaam voorgoed verliet. Gadeck zakte op de grond neer. Zijn hele lichaam leek in brand te staan, maar toch was het Arnulfs laatste woord dat hem het meeste pijn deed.

Walter sloeg zijn armen om hem heen. Dat bracht hem weer terug in de werkelijkheid. Gadeck keek naar de twee strijdende partijen. Immo en zijn ridders stonden zij aan zij met de mannen die zijn kant gekozen hadden, maar dat was nog niet alles. Uit het bos kwamen ridders en soldaten gestroomd. Dat kon alleen maar Immo’s leger zijn. Gadeck zag hoe steeds meer bendeleden zich overgaven. Nu Arnulf dood was en zij omsingeld waren, verging de lust tot vechten hen snel. Het duurde niet lang voor het voorbij was. De overgebleven overlopers stonden onwennig op een hoopje, niet wetend wat er nu zou gebeuren. Onwillekeurig telde Gadeck hen. Zes…