S&M 35

“Er zal jullie niets gebeuren, maar ik zou het op prijs stellen als jullie voorlopig jullie wapens inleveren.” Gadeck vermoedde dat de mannen de prins niet echt geloofden, maar ze hadden geen andere keus dan hem te gehoorzamen. “Ik zou willen dat jullie je gesneuvelde vrienden uitzoeken. Ze verdienen een eervolle begrafenis.” De mannen keken elkaar verbaasd aan. Immo liep naar Charlotte toe. Broer en zus vielen elkaar om de hals.
“Ik ben zo blij dat je weer terug bent. Je was trouwens geweldig daarnet. Dat had ik eerlijk gezegd nooit van je verwacht.”
“Denk er maar aan de volgende keer dat je zegt dat meisjes alleen kunnen borduren.” Immo lachte.
“Dat zal ik nooit meer doen.” Ondanks de situatie moest Gadeck glimlachen bij de gedachte wat de prins zou zeggen als zijn zus voortaan zelf haar haardvuur aanmaakte.
“Immo…” maar voor ze meer kon zeggen, zakte ze bewusteloos in elkaar.
“Charlotte, wat…” Toen zag hij hoe Charlotte er aan toe was. “Ze heeft verzorging nodig en breng Gadeck hier!” Gadeck voelde hoe Walters greep verstrakte.
“Niet doen, ik…” Voor hij meer kon zeggen, werd hij ruw vastgegrepen en van Walter gescheiden.
“Laat me los!”
“Jullie daar! Laat die jongen met rust!” De twee soldaten lieten Walter haast vallen.
“Kapitein!”
“Wat bezielt jullie? Het is door hem dat we hier op tijd zijn.” Gadeck staarde Walter met open mond aan. Dus daarom was hij nergens te zien geweest!
“Ik vroeg me al af, hoe jullie het wisten,” zei Immo, “maar hoe wist hij het?” De kapitein keek de prins fronsend aan.
“Hij zei dat u hem gestuurd had, hoogheid.”
“Ik weet niet eens waar hij vandaan komt!”