S&M 37

Hij vertelde wat er gebeurd was, zonder een poging te doen zichzelf er beter uit te laten komen. Er waren slechts twee dingen die hij verzweeg: zijn contact met Ranon en dat hij Walter met de dood had bedreigd om Charlotte haar belofte te ontlokken. Dat laatste was laf van hem, maar hij had er nooit een woord van gemeend en het was niet zeker dat hij de ochtend zou halen. Hij wilde Walter niet met dat in gedachten achterlaten. Nadat hij uitgesproken was, bleef de prins lange tijd stil. Charlotte was ondertussen bijgekomen en had slechts geknikt toen haar broer vroeg of hij de waarheid sprak.
“Ik neem aan dat er van me verwacht wordt dat ik een oordeel over je vel. Je zal nog wel weten wat dat de vorige keer was?” Gadeck knikte. Hij wist het nog.
“Je was al ter dood veroordeeld omdat je lid was van Arnulfs bende en dan ontsnap je nog eens, gijzel je Charlotte en zorg je ervoor dat Arnulf haar in handen krijgt.” Gadeck zei niets. Dat was genoeg om hem drie keer ter dood te brengen en dan had hij nog geen idee wat er op ontsnappen stond.
“Vervolgens red je mijn vader en mijn zus, zorg je ervoor dat de bende voorgoed verleden tijd is en dood je Arnulf, goed wetend dat je daarna weer gevangen genomen zou worden.” Gadeck keek op. Meende de prins dat?
“Bij elkaar opgeteld, maakt dat… ik je nog een keer het leven van mijn zuster schuldig ben. Welke beloning hadden we daar ook alweer voor uitgeloofd?” Dit was gewoon onmogelijk! Maar de prins sloeg hem echt tot ridder
“Nog een ding.” De klap kwam totaal onverwachts. Even zag Gadeck sterretjes “Niemand slaat mijn zus”

De volgende drie dagen bleef Gadeck in bed. Niet alleen van zijn verwondingen, maar ook de dood van Adriaan en de anderen, drukten zwaar op hem. Daarbij kon hij er niet aan wennen dat iedereen hem nu als een ridder behandelde in plaats van een schurk.
“Gadeck…” begon Walter. Gadeck glimlachte.
“Ik vroeg me al af waar je bleef. Ja, je mag mijn schildknaap zijn.”
“Dank je, Gadeck!” Walter sloeg zijn armen om hem heen. Het deed pijn, maar dat kon Gadeck niets schelen. Hij voelde zich vreemd licht. Het duurde even voor hij besefte dat hij, voor het eerst in meer dan tien jaar, echt gelukkig was.



The end