• 1.20 •

Het was maar een paar minuten zwemmen naar het land. Emily voelde de adrenaline door haar lichaam gieren terwijl ze steeds dichterbij kwamen en ze uiteindelijk zelfs haar hoofd boven water stak. Ze was in de afgelopen drie jaar niet vaak boven het water gegaan, omdat ze bang was geweest om gezien te worden, maar elke keer als ze het deed, voelde het alsof ze écht vrij was. Het was heerlijk om de wind door haar haren te voelen gaan en haar huid begon te tintelen toen ze de zon op haar gezicht scheen.
‘We moeten daarheen,’ zei Cordelia. ‘Daar kan niemand ons zien.’
Ze trok zichzelf de kant op. Haar blauwbeschubde staart was verdwenen en ze liep op het Bovenwater met haar benen.
Ze draaide zich om toen Emily in het water bleef en dat was voor Emily het teken om haar na te doen. Ze trok zichzelf ook de kant op en toen ze ook benen had gekregen, probeerde ze overeind te komen, maar ze zakte direct weer op de grond. ‘Sorry,’ mompelde ze. ‘Ik ben dit niet gewend. Maar ik leer het heel snel, hoor, je krijgt geen spijt dat ik mee ben gegaan!’
Cordelia hielp haar overeind en al snel wist Emily op haar benen te staan. De euforie sidderde door haar lichaam en toen ze haar eerste stappen op het land zette - het korrelige zand, dat er hier heel anders uitzag dan in het water, kriebelde onder haar voeten - voelde ze zich trots dat ze zo’n snelle leerling was.
Cordelia pakte haar hand vast en dat gaf Emily wat meer stabiliteit, waardoor het lopen langzaam maar zeker makkelijker ging.
Er was geen mens te vinden op het strand en hoewel Emily dat alleen maar als een voordeel zag, leek het Cordelia te verontrusten. 'Dit klopt niet,' zei ze zacht. 'Er is helemaal niemand. Er klopt hier iets niet. We moeten hier weg. Ik heb een slecht voorgevoel.’ Ze kneep zacht in Emily’s hand. ‘Laten we gaan.’
Ze had de woorden nog niet uitgesproken of er klonk een knal. De meisjes gilden en draaiden zich verschrikt om.
'Als we daar ons kleine meerminnetje niet hebben.'
De oude man die voor hen stond en een zwarte, gehoekte buis op hen richtte, deed Emily een klein beetje aan Conrad denken. Hij had donkere, zeer onvriendelijke ogen, een enorme haaksneus en met een valse grijns keek hij naar Cordelia.
‘Waar is Kato?’ vroeg Cordelia met trillende stem. ‘Waar is hij, zeg op!’
De man trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wie is Kato?’
Cordelia gaf echter geen antwoord en keek wanhopig naar de man. ‘Laat ons gaan. We hebben jullie niets misdaan…’
'Begrijp je het niet, meerminnetje?' zei de man grijnzend. 'Jij bent geld waard. Veel geld. En ik,' hij wees op zichzelf, 'hou daar wel van.'
Emily fronste. Ze wist niet wat geld was, maar blijkbaar was een waardevol goed. Waren werkelijk alle mensen erop gericht om zeemeerminnen te vangen en te verkopen? Was dat alles waar ze zich druk over maakten, om maar zoveel mogelijk ‘geld’ te hebben? ‘Jij bent gemeen,’ flapte ze eruit.
'Oh, je hebt een ander vriendinnetje gevonden,' zei de man. 'Wie is dit? En waar is die andere trien gebleven? Dat was ook geen mens, hè?'
'Niks zeggen, Cordelia,' zei Emily direct.
'Jij mag het ook wel zeggen,' zei hij tegen Emily, terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelde en de buis op haar richtte.
Emily wist wat haar te doen stond. Er was maar één manier om hieraan te ontsnappen en dat had ze eerder gedaan. Ze opende haar mond, maar in plaats van woorden kwam er een melodie uit. Ze zong en al snel voegde Cordelia’s stem zich bij de hare. De man liet zijn geweer zakken en staarde met glazige ogen voor zich uit.