De eerste nacht

Het maanlicht stroomt door een gebarsten raam naar binnen en verlicht zeven gezichten, die omringd worden door de sigarettenrook van een enkeling.
‘We moeten er wel voor zorgen dat ze ons niet direct als schuldigen aanwijzen,’ peinst Cruella, waarna ze een stevige hijs van haar sigaret neemt.
Een grijns breekt door op het gezicht van de man die tegenover haar zit. ‘Daar kunnen mijn schaduwvriendjes wel iets aan doen.’
Ze kijken elkaar aan, waarop Dr. Facilier opstaat en de ruimte verlaat. De anderen blijven rustig zitten.

Een groene rook verspreidt zich vanuit een donker, aftands huisje. Het danst over de straten en glijdt onder de deuren en langs de kieren naar binnen toe, waar het door iedere slapende inwoner van Disneyland wordt ingeademd.
Dr. Facilier keert terug naar de anderen, maar zij hebben al een andere gestalte aangenomen door zijn magie. Ze kijken elkaar diep in de ogen, prenten hun nieuwe uiterlijk in hun hoofd en staan dan op.
‘Neem jij de eerste voor je rekening?’ vraagt een donkerharig persoon aan degene die tot voor kort bekend was als Hook.
Een zelfingenomen grijns doet het gezicht van de ander opleven. ‘Met plezier.’

Vlak voordat de schurken het café verlaten, vliegt een eenzame zwarte vogel op. Even later strijkt hij neer op de schouder van Malificent, die met een zuur gezicht naar haar spiegelbeeld kijkt.
‘Het moet maar,’ zucht ze als haar knechtje haar heeft verteld wat er aan de hand is.
‘Ze hebben echter groot gelijk. Het wordt hoog tijd dat er ook een goed einde voor ons wordt geschreven.’
Haar vingers strelen over het donkere verenkleed van de raaf. Haar lippen vormen een tevreden glimlach als ze een idee krijgt. Ze wandelt naar haar ketel toe en creëert een drankje dat ten minste één burger tot zwijgen zal brengen.

De volgende dag is iedereen in rep en roer. Niemand weet zijn vrienden meer te herkennen en allen zijn doordrenkt van angst dat vijanden zich voordoen als hun beste vriend.
Het drama wordt verergerd wanneer er een lijk wordt aangetroffen. Het lichaam van Alice is onveranderd aangetroffen. Ze ligt stilletjes in bed, haar haren als een waaier over haar kussen. De kussensloop waarop haar hoofd rust, is doordrenkt met bloed en huilende mensen hebben zich rondom het bed verzameld. Slechts een iemand is doodstil, terwijl de tranen over haar wangen rollen. Madrugada zou graag haar verdriet delen, maar er komt geen woord over haar lippen…