HOOFDSTUK 30 – Is het jouw schuld, of mijn schuld?

‘Dank je wel’, zei Edward.
‘Waarom?’ vroeg ik hem.
‘Omdat je ons verdedigde’, zei Edward. ‘Dat heeft niemand gedaan. Ze zullen nu wel na denken voordat ze iets zeggen.
‘Heb je iets overgehouden aan dat gevecht met Mike?’ vroeg ik Edward.
‘Niet veel, maar we doen net alsof ik een gekneusde hand heb’, zei Edward.
‘Volgens mij heeft Mike wel meer overgehouden dan niet veel’, zei ik en Edward glimlachte. ‘Het is ook zijn eigen schuld, idioot dat hij er is.’
‘Jessica zou wel boos op je zijn’, zei Edward.
‘Ja’, zei ik lachend. ‘Maar ik mag haar niet dus dat maakt niks uit. Jessica is een bitch en daar heb ik niet zo veel mee.’
‘We zijn er’, zei Edward en ik keek uit het raam. We waren inderdaad bij mijn huis. We stapten allebei uit en ik deed de deur open. Dit was de eerste keer dat Edward mijn huis in kwam via de voordeur.
Ik liep door naar de keuken terwijl Edward naar de woonkamer ging. Hij deed de tv aan en hij ging zappen. Ik schonk voor mezelf wat cola in en ik leunde tegen de muur aan tussen de keuken en de woonkamer. Ik keek naar Edward terwijl Bella naast me ging staan. Michael ging naast Edward zitten en af en toe zette hij de tv ergens anders op. Ik moest lachen en Edward keek boos naar mij.
‘Doe jij dit?’ vroeg hij.
‘Nee’, zei ik lachend. ‘Dat doet Michael, de geest die altijd bij me is.’ Ik ging naast Edward zitten en ik deed de tv op de zender die Michael leuk vond en die Edward ook wel leuk zou vinden, een auto zender. Wat hebben jongens toch met auto’s?
‘Ik ga naar boven, verfen’, zei ik en ik stond op. Ik pakte de twee potten verf die in de gang stonden en ik ging naar boven. Ik moest op de muren van mijn kamer nog een muurschildering maken van twee draken. Dat vond ik rustgevende dieren en ik vond het heerlijk om te doen. Ik had ze ook in mijn kamer in Tokio.
Het is heerlijk om muurschilderingen te verven.