Oppassen

Bij de deur stond ze opeens stil, ik viel, ik verwachte het niet.
"Wat is er Alice? Waarom-"
"Sttt!", zei Alice; "Ik denk dat ik wat zie"
"Wat dan, ik zie niks"
"Stil nou! Oh..."
Het leek wel uren te duren voordat ze weer ontwaakte uit haar trance toestand. Alice giegelde in zichzelf; "Oké laat maar, ik word gewoon echt gek"
"Maar wat zag je dan?"
"Iets wat alleen gekken zullen zien"
"Toe?", ik keek haar smekend aan.
Alice rolde haar ogen; "Goed dan, maar je gaat me niet uitlachen"
"Belooft!"
"Oke, ik zag mensen... die bloed dronken", zelf lag ze dubbel.
"Juist", ik keek naar de krom van het lachen gebogen, op de grond liggende Alice.
"Ik zei toch al dat het stom was?"
"Ja", ik lachte scheef. Op de gang klonken voetstappen. Snel, voordat ze haar zien, Alice onder het bed stoppen!
Alice begreep al wat er moest gebeuren en dook onder mijn bed. In alle vaart sprong ik erop en trok ik de dekens over mijn neus. "Oef!", klonk er vanonder het bed. Haastig keek ik of Alice nog heel was en fluisterde dat het me speet. Veel tijd had ik niet want de voetstappen klonken al dichtbij. Gespannen wachtten we af.
"Opstaan luiwammesen, jullie kunnen niet de hele dag in het bed liggen luieren. Voor niets gaat ze zon op dus Nu naar beneden de keuken schrobben!", zei een zware stem, ik bedekte mijn oren. De man keerde zich weer om en liep naar beneden. Iedereen verliet zijn bed en begon zich om te kleden. Alice kwam langzaam onder het bed vandaan.
"Dat scheelde niks!", zei ik vol opluchting.
"Zeg dat wel", Alice zuchtte.
De rest van de dag ging voorbij, zonder enige diepgang. Net als altijd. Toch een mooiere dag dan gisteren, want vandaag waren geen van ons, mij Tamara of Alice, alleen opgesloten in de isoleercel.