Proloog

‘... de avond was net gevallen. Nina zat samen met haar moeder aan tafel te eten. Oregan, haar vader, moest nog een heleboel zaken regelen in verband met het koningschap. Een gemantelde figuur stapte de kamer binnen en zette twee borden op tafel. Nina’s moeder keek het mysterieuze figuur na, maar richtte toen haar aandacht weer op haar dochter die ongeduldig stond te wachten tot ze mocht eten. Ze glimlachte. Ja, haar dochter was het mooiste geschenk dat ze ooit had gekregen. Ze leek wel met haar haarkleur op haar moeder, maar de ogen waren ongetwijfeld van haar vader.
Nina keek naar haar moeder. Aan haar ogen te zien wist ze dat haar moeder onraad bespiedde. Opeens zei ze: “Nina, geef me je bord eens? Ik zal eens proeven of het wel lekker is...” Nina schoof het bord naar haar moeder toe, want ze wist zelf dat ze heel kieskeurig was. Haar moeder stak een lepel van de soep in haar mond. Net toen ze de eerste lepel had doorgeslikt, kwam Oregan vermoeid maar tevreden de kamer binnen. Toen begon Nina’s moeder opeens te hoesten en ze greep naar haar keel, alsof ze stikte. Ze viel rochelend op de grond. “Mama!” riep Nina angstig en ze knielde bij haar moeder neer. Ook Oregan kwam angstig afgelopen. Hij voelde aan haar hals, maar... Nina, die niet snapte waarom haar moeder plotseling is gaan liggen, vroeg aan haar vader: “Wat is er met mama? Waarom ligt ze op de grond?” Toen ze naar haar vader keek, zag ze dat deze huilde. Na een paar keer te hebben ademgehaald zei hij: “Nina, mama is in slaap gevallen en ze zal niet meer wakker worden. Ze was heel moe en gaat nu heel lang slapen...” Na deze woorden sloot hij de ogen van zijn vrouw en streelde voor de laatste keer haar gezicht. Opeens schreeuwde hij luid: “NEEEEE!” Het was zo luid dat Nina schrok en begon te huilen. En buiten was er een hels gelach te horen, alsof iemand gewonnen had...'

“Nee!” riep Nina. Ze was al zwetend wakker geworden en zat overeind in bed. Toen ze besefte dat het maar weer een droom was, zakte ze terug neer. Pas enkele jaren geleden had Nina beseft dat haar vader Oregan met ‘lang slapen’ bedoelde dat haar moeder dood was. Door vergiftiging, zeiden ze. Nina had het uiteindelijk kunnen accepteren, maar de herinneringen van die dag waren haar bijgebleven. De dag dat ze haar moeder verloor. Nu was ze een jong volwassen vrouw geworden en de kroonprinses van het Mensenrijk. Zuchtend stond Nina uiteindelijk toch op, want ze wist al uit ervaring dat ze niet meer zou kunnen slapen. Dan zou ze toch maar enkel dat helse gelach terug horen. Met een slaperig gezicht stapte ze naar haar kleerkast toe en koos haar blauwe jurk. Hij reikte helemaal tot aan de grond en bestond uit verschillende lagen stof die je één voor één kon zien. Enkel de lange mouwen waren uit één stuk stof gemaakt. Ja, deze jurk was perfect voor deze dag. Met enige moeite wist Nina haar haar in orde te krijgen en maakte een vlecht langs de zijkant van haar hoofd. Vermoeid sleepte ze zichzelf naar de kom met water en dompelde haar gezicht en handen erin. Opslag was ze klaar wakker en ze droogde zich af. Toen ze in de spiegel keek zag ze daar een jonge vrouw met donkerbruine ogen en haar. Ook had ze een bruinere huidskleur door de vele dagen zon die er waren in het Mensenrijk. Nina zuchtte, want ze wist dat ze zichzelf aan het beschrijven was. Na een keer te hebben ademgehaald, keek ze terug op.
Ja, nu was ze klaar voor de dag.