Weerwolven van Sioux Falls- Het verhaal
Weerwolven van Sioux Falls- Het verhaal
Garth Fitzgerald was toegewijd aan het manier van leven die hij nu had. Hij mocht dat wel een Weerwolf zijn maar hij vermoordde tenmiste geen mensen. Op een ochtend werd hij vroeg gewekt door de zonnestralen die stiekem door de gordijnen van zijn slaapkamer doorschemerde. Garth draaide zich om zijn geliefde te omhelzen maar hij lag helemaal alleen in het gigantisch grote bed. Diep inademend, hoopte hij dat de geur van verse steaks als ontbijt zijn neusgaten vonden maar dat gebeurde niet. Garth besloot om maar op te staan en stiekem hoopte hij dat zijn familie boodschappen deed. In de woonkamer aangekomen, viel het Garth op dat het opmerkelijk stil was. Hij checkte elke kamer, keuken, kelder, zolder en de verstopte slachtkamer. Niemand te vinden. Garth liep naar de achtertuin om zijn hoofd leeg te maken en om een frisse neus te halen. In plaats van bloeiende bloesems, een vervoerende herfstlucht, die aangevoerd werd door de wind, rook, rook Garth vers bloed. Hij dacht er geen seconde over na en vervolgde al snel het spoor dat door de lucht hing. Na een snelle 5 minuten sprint vond hij het lichaam helemaal verscheurd en opengereten. “Nee, alsjeblieft niet zeg! Laat het niet waar zijn!” mompelde Garth terwijl hij naar het lijk strompelde. Het was niet het aanzich van het lijk wat hem zorgen baarde maar de geur wat erbij hing. De geur van zijn familie.
In Sioux Falls werd Jody Mills, lokale Sheriff van Sioux Falls, vroeg opgebeld om een plaats delict te bezoeken in haar buurt. Half slapend kleedde zichzelf om en maakte zich op weg naar het plaats delict. Onderweg haalde Jody nog snel een kop koffie om wakker te worden. Snel parkeerde ze haar auto en liep ze naar het lint. “Goedenmorgen, Sheriff Mills.” Ze knikte en ging onder het lint door. Jody moest even een tijdje lopen voordat ze überhaupt op de plaats zelf aankwam. Halverwege haar wandeling werd ze vergezeld door een van de andere lokale sheriff. “Waarom is het gebied zo groot afgezet?” vroeg Jody aan de andere sheriff. “Het is een enorm bloedbad.” de sheriff wees naar het tafereel wat zich voor hun lag. Drie lichamen waren compleet verscheurd en opengereten. Jody keek naar haar koffie. “Die heb ik niet meer nodig.” ze gaf haar koffie aan de sheriff en liep naar de lijkschouwer. “Het is vermoedelijk een dierlijke aanval, gezien deze klauwachtige wonden.” Jody Mills knikte en vroeg of ze zelf even mocht kijken naar de lichamen. Ze werd doorgewezen naar het laatste lichaam omdat ze nog bezig waren met de andere twee lichamen. Jody ging door haar knieën en bekeek het lichaam. Sinds het voorval met haar familie had ze al flink wat rare dingen gezien maar dit sloeg letterlijk alles. Ze bekeek de wonden en ze kwam al snel tot de conclusie dat een dier of iemand dit niet alleen heeft gedaan.
Opeens viel haar blik op een wond die op het midden van de opengereten borstkast bevond. Er zat iets onder het vlees. Snel haalde Jody een latex handschoen uit haar zak en begon zich in het vlees te wroeten. Een abnormale lange en scherpe nagel haalde ze uit het vlees. “Wat krijgen we nu?” Jody haalde haar telefoon uit haar broekzak. De telefoon ging drie keer over voordat ze de vertrouwde stem hoor. “Met Dean Winchester.” “Hey Dean met Jody. Zet me even op speaker, wil je?”
Garth Fitzgerald was toegewijd aan het manier van leven die hij nu had. Hij mocht dat wel een Weerwolf zijn maar hij vermoordde tenmiste geen mensen. Op een ochtend werd hij vroeg gewekt door de zonnestralen die stiekem door de gordijnen van zijn slaapkamer doorschemerde. Garth draaide zich om zijn geliefde te omhelzen maar hij lag helemaal alleen in het gigantisch grote bed. Diep inademend, hoopte hij dat de geur van verse steaks als ontbijt zijn neusgaten vonden maar dat gebeurde niet. Garth besloot om maar op te staan en stiekem hoopte hij dat zijn familie boodschappen deed. In de woonkamer aangekomen, viel het Garth op dat het opmerkelijk stil was. Hij checkte elke kamer, keuken, kelder, zolder en de verstopte slachtkamer. Niemand te vinden. Garth liep naar de achtertuin om zijn hoofd leeg te maken en om een frisse neus te halen. In plaats van bloeiende bloesems, een vervoerende herfstlucht, die aangevoerd werd door de wind, rook, rook Garth vers bloed. Hij dacht er geen seconde over na en vervolgde al snel het spoor dat door de lucht hing. Na een snelle 5 minuten sprint vond hij het lichaam helemaal verscheurd en opengereten. “Nee, alsjeblieft niet zeg! Laat het niet waar zijn!” mompelde Garth terwijl hij naar het lijk strompelde. Het was niet het aanzich van het lijk wat hem zorgen baarde maar de geur wat erbij hing. De geur van zijn familie.
In Sioux Falls werd Jody Mills, lokale Sheriff van Sioux Falls, vroeg opgebeld om een plaats delict te bezoeken in haar buurt. Half slapend kleedde zichzelf om en maakte zich op weg naar het plaats delict. Onderweg haalde Jody nog snel een kop koffie om wakker te worden. Snel parkeerde ze haar auto en liep ze naar het lint. “Goedenmorgen, Sheriff Mills.” Ze knikte en ging onder het lint door. Jody moest even een tijdje lopen voordat ze überhaupt op de plaats zelf aankwam. Halverwege haar wandeling werd ze vergezeld door een van de andere lokale sheriff. “Waarom is het gebied zo groot afgezet?” vroeg Jody aan de andere sheriff. “Het is een enorm bloedbad.” de sheriff wees naar het tafereel wat zich voor hun lag. Drie lichamen waren compleet verscheurd en opengereten. Jody keek naar haar koffie. “Die heb ik niet meer nodig.” ze gaf haar koffie aan de sheriff en liep naar de lijkschouwer. “Het is vermoedelijk een dierlijke aanval, gezien deze klauwachtige wonden.” Jody Mills knikte en vroeg of ze zelf even mocht kijken naar de lichamen. Ze werd doorgewezen naar het laatste lichaam omdat ze nog bezig waren met de andere twee lichamen. Jody ging door haar knieën en bekeek het lichaam. Sinds het voorval met haar familie had ze al flink wat rare dingen gezien maar dit sloeg letterlijk alles. Ze bekeek de wonden en ze kwam al snel tot de conclusie dat een dier of iemand dit niet alleen heeft gedaan.
Opeens viel haar blik op een wond die op het midden van de opengereten borstkast bevond. Er zat iets onder het vlees. Snel haalde Jody een latex handschoen uit haar zak en begon zich in het vlees te wroeten. Een abnormale lange en scherpe nagel haalde ze uit het vlees. “Wat krijgen we nu?” Jody haalde haar telefoon uit haar broekzak. De telefoon ging drie keer over voordat ze de vertrouwde stem hoor. “Met Dean Winchester.” “Hey Dean met Jody. Zet me even op speaker, wil je?”
Reageer (2)
I fucking love Dean. Damn, that sexy ass.
8 jaar geledenNiceee!
8 jaar geleden