Geheim 8

“Gaat het nog?” vroeg Dennis bezorgd en Sarah knikte moeizaam. Samen strompelden ze verder. Dennis was al een paar keer bijna in een valkuil getrapt als Sarah hem niet had geholpen, maar ook zij was vermoeid en gewond. Nog steeds stond de gebeurtenis van daarnet in zijn geheugen gegrift:

‘Ze stonden oog in oog met een reusachtige slang. Dennis stond versteend van angst daar, want zijn bijl had hij achtergelaten in zijn kamer. De slang viel aan, maar Sarah duwde Dennis net op tijd een nis in, maar daardoor werden ze van elkaar gescheiden. Omdat de slang niet meer bij zijn kleine dikke prooi kon, viel ze Sarah aan. Zij pakte haar zwaard uit haar cape en begon tegen de slang te vechten. Dennis kon enkel toekijken, want met een zakmesje kon je nog al moeilijk een 10 meter lange slang verslaan.
Het gevecht was al een tijdje aan de gang als Sarah opeens werd verrast door een klap van zijn staart en ze vloog tegen een scherpe punt in de wand aan. Er was een kreet van pijn en ze pakte haar schouder vast waar bloed uit liep. De slang kwam op haar af, maar met wanhoop wist Sarah zijn hoofd in twee te hakken. Met een paar stuiptrekkingen viel de slang neer. Maar hij was niet de enige die neerviel. Ook Sarah was neergevallen, maar dan bewusteloos. Dennis was naar haar toegelopen en probeerde haar voorzichtig wakker te schudden, wat ook lukte. Toen ze samen voorbij de slang liepen, vonden ze op de punt van zijn staart een saffier. Die namen ze natuurlijk mee...’

Opeens voelde Dennis een ruk aan zijn arm. Hij keek naar de plek waar hij daarnet nog liep en zag een valkuil openklappen. Oef, dat was nipt! Hij keek terug naar Sarah. Haar schouder hadden ze niet kunnen verzorgen omdat ze daar geen middelen voor hadden. Gelukkig was het wel gestopt met bloeden.
De vermoeidheid begon parten te spelen en ze gingen steeds trager en trager. Ze vonden twee nissen tegenover elkaar en besloten om daar te slapen, elk in een nis. Voor Sarah was slapen moeilijk, ze kon zich niet eens omdraaien. Ze merkte ook dat Dennis niet sliep en probeerde recht te zitten, maar ineens kostte dat veel moeite. Ergens had ze het gevoel dat iemand haar uitlachte, maar negeerde het. Na een paar pogingen zat ze recht en ze vroeg: “Wel, waarom slaap je niet? Nog niet moe genoeg?” Dennis grimaste en antwoordde: “Weet je, ik zit aan drie dingen te denken. Ten eerste: hoe komen we hier uit? De geheime poort is gesloten. Ten tweede: heb je nog nooit gemerkt dat iedereen de neiging heeft jou te vrezen? En ten derde: eigenlijk... ben je mijn beste vriendin en de enige. Jij hebt mij gered van de slang en mij geholpen de valkuilen te omzeilen! Waarom? Ik ben een dwerg, een ras dat door de meesten gehaat word!” Sarah ging voorzichtig terug liggen en zei: “Er is vast wel een andere uitgang. Ja, ik heb het al enkele duizenden jaren geleden gemerkt dat iedereen mij vreest en als antwoord op jou laatste vraag: we verschillen niet veel. Misschien daarom. En jouw vader had het waarschijnlijk ook zo gewild...” Voordat Dennis nog wat kon vragen, viel ze al in slaap. Ook hij besloot dan maar om te slapen.

“Wanneer mag ik eens vanboven staan?” zeurde Senne, want Bas moest op hem springen om in de eksternesten te kijken. Bas keek naar beneden en antwoordde:
“De volgende keer mag jij, goed?” Senne mopperde nog aan één stuk door terwijl hij alle moeite van de wereld had om rechtop te blijven staan.
De groepen leerden elkaar kennen en helpen. Toen de avond viel, kwamen ze samen in een grot en vielen direct in slaap. Dit was ook de grot waar Sarah en Dennis in verdwenen. Nina sliep altijd wat apart van de groep, meer tegen de wand. Ze wilde wat privacy zei ze. En ook omdat ze het enige meisje was. Nina en Niels hadden ook de saffier gevonden, nu alleen nog de robijn.

Het werd ochtend. Eén groep had de grot al verlaten en de tweede ging net vertrekken. Vandaag was het ook een inti geleden dat ze Sarah en Dennis voor het laatst hadden gezien. Nina hoopte dat ze die twee over uru en luna terug zag, want ze kon zich niet permitteren dat ze hen kwijt raakte. Dat zou oorlog betekenen en dan zou alle moeite voor niets zijn geweest...