Punt 3

Het was al 10 dagen geleden dat ik buiten was geweest -als je mijn twee vierkante meter grote terras niet meetelde-. Ik had mezelf opgesloten in mijn eigen huis en in mijn lichaam. Meestal gebeurt zoiets onbewust maar ik was me er wel degelijk van bewust. Ik wist dat ik maar 5 stappen moest zetten om buiten te geraken en dat me dat zou lukken ook, maar toch had ik me daar al 10 dagen niet geroepen voor gevoeld.
Ik werd gek.
Normaal ging ik elke dag naar buiten om even een frisse neus te halen, om rond me heen te kijken en te zien hoe de wereld er voor stond op het moment.
Maar nu niet.
Ik had schrik.
En ik was niet snel bang behalve van hoogtes. Ik had hoogtevrees -wat overigens best vreemd was aangezien mijn moeder en vader er geen last van hadden-. Op mijn balkon daarentegen had ik geen schrik aangezien er onder mij nog een ander balkon lag dat groter was dan dat van mij.
Maar nu was ik bang om naar buiten te gaan. Ik wilde haar niet tegenkomen omdat dat alleen maar:
1) gênant ging zijn
2) ik me dus ontzettend ongemakkelijk zou voelen
3) ik rare dingen zou gaan doen
4) ik haar kwijt zou geraken
Dat was zo ongeveer het rampscenario dat zich gedurende die 10 dagen in mijn hoofd had ontwikkeld. En rampen moet je vermijden. Vandaar dat ik dus niet naar buiten ging. Eigenlijk was het haast een natuurlijke reflex, mijn instinct.
Ik schudde mijn hoofd omdat ik besefte hoe belachelijk het klonk.
Ik kon toch niet eeuwig binnen blijven omdat ik bang was haar tegen te komen.
Bovendien was er eigenlijk vrijwel niets meer om te eten. Dus ik maakte een lijstje in mijn hoofd om mezelf te overtuigen toch naar buiten te gaan.
1) ETEN
Als ik dan toch bezig was over mijn instinct, kon ik net zo goed mijn basisbehoeften er ook bij betrekken want ik had serieus geen eten meer in huis.
2) een frisse neus halen
3) de kans haar tegen te komen is miniem
4) misschien als ik haar tegenkom, kust ze me spontaan 
5) kijk vooral naar de andere vier hierboven

Ik had mezelf zo ver gebracht 5 (eigenlijk 4) redenen te vinden al wist ik dat nummer 4 nooit ging gebeuren en het grappige was dat het nog werkte ook. Mijn eigen lijstje had me overtuigd naar buiten te gaan. En dat was misschien wel de beste keuze die ik gemaakt had.
Buiten besefte ik pas hoe een mooi weer het was. Er was geen wolkje aan de hemel te zien en de zon scheen pal op mijn voorhoofd. Ik besefte dat ik een zonnebril had moeten meenemen maar ik ging niet terug. Toen ik voorbij het park kwam, vond ik zelfs de moed om er heen te gaan. Ik wandelde rustig en staarde alleen maar voor me uit. Mijn oog viel op het bankje waar ik op had gezeten, maar ik ging niet zitten. Haast automatisch keek ik ook heel even of ze toevallig op het gras zat, of ik ergens haar blote voeten kon zien.
Ze was er niet.
En ik was teleurgesteld. Ik besefte dat ik onbewust waarschijnlijk toch had gehoopt dat nummer 4 uit het lijstje zou gebeuren.
Ik had verwacht dat dat niet ging gebeuren maar toch was er een teleurstelling die over me neer dwarrelde als kleine dauwdruppeltjes. Want het voelde niet als een drukkende kolom lucht die op me neer viel maar gewoon als een kleine teleurstelling.
Ik wandelde naar het cafeetje waar ik toen een servet had meegenomen. Plots besefte ik dat als er nu ooit iemand aan me zou vragen of ik al eens iets gestolen had, ik zou moeten zeggen dat ik een servet had gestolen. Ik glimlachte en besloot een koffie te drinken als compensatie voor hun gestolen servet -al wist ik zeker dat ze er geen last aan hadden ondervonden-.
Ik nipte van mijn koffie en keek rustig rond. Er was een musje bij het tafeltje naast me dat zijn kopje heen en weer bewoog om te kijken of het veilig was de kruimels van iemands muffin op te eten of niet.
Even later werd de mus weggejaagd door een duif.
Ik stond recht en wandelde naar binnen om te gaan betalen. Er stond niet direct iemand achter de toog, dus ik keek rond. Het was er best gezellig. Aan de achterste muur hingen oude nummerplaten. Er was ook een plank met allerlei oude koffiezetapparaten en verder waren de muren bekleed met foto's en krantenartikels. Een jongeman van ongeveer 25 verscheen achter de toog en tikte de rekening voor me uit. Ik staarde nog wat rond en keek naar een paal met daarop allerlei aankondigingen zoals iemand die zijn hond kwijt was, iemand die zijn tafel probeerde te verkopen,...
Maar mijn oog viel op één briefje dat er tussen hing. Er stond in krullerige letters geschreven:
Een mysterie is enkel een mysterie als het niet ontdekt wordt.
Fauve
Ps.: voor Harry