21/09/2015 | Een gedicht, weerspiegel mij
Ik heb al lang geen gedicht meer geschreven. Ik kan niet zeggen waarom, misschien omdat verhalen mijn hart gestolen hebben. Omdat ik meer woorden wil schrijven dan een gedicht toelaat. Want toegegeven ik heb veel woorden. Doch is het een gedicht dat mij zo overdonderde enkele dagen geleden. Ik heb mezelf verbaasd. Zijn deze woorden echt de mijne? Zonder twijfel, ik schreef ze enkele jaren geleden en toch klinkt het zo ongeloofwaardig.
Ga voor een spiegel staan als je dit gedicht leest en geef het de tijd om door te dringen. Want dit zijn mijn woorden en ze verbazen mij keer op keer hopelijk doen ze bij jou hetzelfde. Dat is het mooie aan talent je verbaast niet alleen anderen maar af en toe verbaas je ook jezelf. En misschien is het wel belangrijker om af en toe jezelf te verbazen. Zodat je ook effectief gelooft dat je talent hebt al is het maar voor even. Want binnenkort zal dit gedicht mij niet langer verbazen maar zolang deze verwondering standhoudt, wil ik het met u delen.
~ Weerspiegel mij ~
Ik lig in een bed vol kussens, kussens en eigenschappen.
Eigenschappen van een karakter dat reeds gevormd maar niet ontdekt is.
Weerspiegel mij, weerspiegel mij in de ogen van de volwassene die ik ooit word.
In een bed vol kussens, eigenschappen en veiligheid, een groots karakter.
Want groots word ik maar niet groter dan de realiteit. En die realiteit,
zij is een spiegel die eeuwig dwaalt en nooit weet.
Want veranderen, kind, is permanent.
Dus weerspiegel mij in de ogen van het kind dat ik nog steeds ben.
En weerspiegel mij in onuitgesproken woorden en verhalen van een toekomst.
Leg mij vast in een onveranderbaar plaatje dat toch steeds opnieuw zal veranderen.
Weerspiegel mij en ik zal wezen wat de spiegel spreekt.
Ik lig in een bed vol kussens, kussens en eigenschappen.
Eigenschappen van een karakter dat reeds gevormd maar niet ontdekt is.
Weerspiegel mij, weerspiegel mij in de ogen van de volwassene die ik ooit word.
In een bed vol kussens, eigenschappen en veiligheid, een groots karakter.
Want groots word ik maar niet groter dan de realiteit. En die realiteit,
zij is een spiegel die eeuwig dwaalt en nooit weet.
Want veranderen, kind, is permanent.
Dus weerspiegel mij in de ogen van het kind dat ik nog steeds ben.
En weerspiegel mij in onuitgesproken woorden en verhalen van een toekomst.
Leg mij vast in een onveranderbaar plaatje dat toch steeds opnieuw zal veranderen.
Weerspiegel mij en ik zal wezen wat de spiegel spreekt.
Reageer (7)
Echt heel mooi!
8 jaar geledenWauw...
8 jaar geledenGe-wel-dig!!!!
8 jaar geledenOmg, echt mooi
8 jaar geledenWauw, prachtig Kaatje! Wat kan je toch mooi schrijven!
8 jaar geleden