1 - F for Florence

Kahler. Kane. Karlsson. Keating.
      De getinte vinger stopte bij de boeken die de laatste naam op hun rug droegen. De andere achternamen zeiden hem weinig tot niets. Voorzichtig trok hij een titel die hij nog niet in zijn bezit had uit het rek. De donkere kaft van het boek sprak hem meteen aan. Hij hoefde de achterkant niet eens te lezen om te weten dat hij een meesterwerk in zijn handen had. Keating slaagde er iedere keer opnieuw in om hem te doen snakken naar meer. Niet alleen de verhalen zaten goed in elkaar, maar ook de woorden die op het papier gedrukt stonden wisten hem te betoveren. Alsof de schrijver precies wist wat te doen om hem volledig in te palmen.
      Het leek er niet op dat hij het gat in het rek terug zou opvullen met het boek. Nee. Hij zou het mee naar huis nemen en dan zou Ashton weer klagen dat hij het hele ding in één ruk had uitgelezen. Zo ging het altijd. Daar trok hij zich op zijn beurt dan weer niets van aan. Zijn duim gleed nog een keer over de gladde rug van het boek en op dat moment besloot hij dat het zijn nieuwe verovering zou worden. Het verbaasde hem dat hij de hele Keating sectie van de kleine boekenwinkel nog niet had leeggekocht. Ook de man achter de balie moest iedere keer grijnzen wanneer hij de naam van de auteur weer over zijn toonbank zag gaan.
      Zijn oog viel op de F die als initiaal diende voor de voornaam van de auteur. Eigenlijk had hij er zich nog nooit vragen bij gesteld. Was het een man of een vrouw? Het kon hem vrij weinig schelen. Alles wat hij wist en moest weten was dat de woorden prachtig waren. Geen willekeurig samengooisel, maar iets met een echte mening. Bijna poëtisch. Ashton durfde wel eens met hem te lachen wanneer hij weer eens met zijn neus in een boek zat. Misschien moest hij gewoon iemand anders zoeken om een appartement mee te delen. Dat zou een geweldige oplossing zijn.
      Met het boek veilig tegen zijn borst geklemd draaide hij zich eindelijk weg van het boekenrek. Zijn enige missie nu nog was om te betalen en het ding eindelijk tot zijn bezit te maken. De rest van de dag zou vast en zeker op zijn favoriete plekje in de zetel doorgebracht worden. De gedachte aan dat vooruitzicht deed zijn lippen in een tevreden glimlach omhoog krullen. Boeken waren vaak de enige ontsnapping die hij had aan zijn hectische leven. Hij kon er zichzelf in verliezen en niemand zou hem tegenhouden. Het was een wereld waar hij gewoon zichzelf kon zijn.
      Eenmaal hij bij het einde van het boekenrek was aangekomen en de bocht moest nemen, kon hij nog net vanuit zijn ooghoeken een andere persoon zien aankomen. Jammer was hij niet snel genoeg om een botsing te vermijden en kwam hij iets harder dan verwacht in contact met het andere lichaam. Met een doffe klap belandde het boek dat hij in zijn handen had gehad op de grond. Zijn hand belandde al snel tegen zijn schouder om even over de pijnlijke plek heen te wrijven.
      ‘Sorry! Are you okay?!’ De stem klonk duidelijk vrouwelijk en Brits. Al snel hadden zijn ogen die van haar gevonden. Ze kleurden blauw. Lang niet zo fel als die van Luke, maar desalniettemin prachtig. Alsof hij naar de oceaan staarde op een regenachtige dag. Ook het meisje hield een boek vast en dat was tijdens de botsing duidelijk niet op de grond gevallen. ‘Yeah. Yeah, I’m fine. Should’ve paid more attention…’ antwoordde hij schouderophalend. Eerlijk was eerlijk: hij had met zijn hoofd gewoon nog bij F. Keating gezeten. Hij kende de auteur niet eens persoonlijk.
      ‘You and me both.’ Een korte glimlach sierde haar gezicht. Vervolgens bukte het meisje zich om zijn boek van de grond te rapen. Al was het technisch gezien nog niet van hem. Eenmaal ze het van de grond had geraapt vielen haar ogen op de titel die op de kaft gedrukt stond. Veel mensen zouden zeggen dat ze een strenge blik en uitstraling had, maar daar had hij geen problemen mee. Op de één of andere manier paste het wel bij haar.
      ‘So, F. Keating huh?’ Het meisje kwam overeind en stak hem zijn boek vervolgens toe. Zonder aarzelen nam hij het van haar aan. ‘Yeah…’ Dat woord had hij daarstraks al twee keer gebruikt, maar hij leek niks anders te kunnen bedenken. ‘It’s not very often that you find guys buying books,’ vervolgde het meisje. Het leek erop dat ze echt een gesprek met hem wou hebben. ‘My friends think it’s stupid but I like reading. Especially Keating books.’ Dat leek al meer op een fatsoenlijke zin die uit zijn mond kwam. ‘Really?’
      Hij kon een kleine glimlach niet onderdrukken bij het opmerken van haar interesse. ‘They just take my mind of things. It’s like you get sucked right into another world.’ Dat was iets wat hij wel echt nodig had. ‘And they’re incredibly well written,’ voegde hij er daarna nog aan toe. Hij had al veel boeken in zijn handen gehad, maar ze waren lang niet allemaal zo goed geweest. ‘I don’t know if it’s possible but I think I fell in love with the author only by reading their words.’ Waarom hij de drang voelde om haar dit te vertellen? Geen idee. Het leek alsof hij het gewoon bij iemand kwijt moest en dit meisje was bereid om naar hem te luisteren.
      ‘I understand what you mean.’ Het meisje duwde met de punt van haar wijsvinger de zwarte bril wat hoger op de brug van haar neus. ‘Okay. I think I’ve held you up long enough now… It was nice meeting you, eh.’ Het duurde eventjes vooraleer hij doorhad waar ze op doelde. Zijn naam. Shit, wat was zijn naam ook alweer?!
      ‘Oh eh… Calum. Calum Hood.’ Zijn hand vloog naar zijn nek waar hij vervolgens even over de huid krabte. Hoe had hij nu bijna zijn eigen naam kunnen vergeten? ‘Nice meeting you Calum.’ Ze schonk hem nog een laatste glimlach en maakte aanstalten om haar weg naar buiten te vervolgen. Net op dat moment leek het alsof iemand Calum wakker schudde. ‘Wait!’ Misschien had hij dat net iets te hard door de kleine boekenwinkel geroepen. De man achter de balie keek even geschrokken zijn kant uit. Ook het meisje zonder naam draaide zich haast onmiddellijk om.
      ‘You didn’t tell me yours. Your name, I mean…’ Als hij door de grond had kunnen zakken van schaamte had hij al lang meters diep gezeten. ‘Oh but you already know my name.’ Die woorden deden zijn wenkbrauwen in een diepe frons zakken. ‘I do?’ Nu begreep hij er helemaal niets meer van. Hij was er zeker van dat hij het meisje nog nooit eerder gezien had.
      Het meisje wandelde terug zijn richting uit en plaatste haar wijsvinger vervolgens tegen de kaft van het boek in zijn handen. Haar vinger wees naar de F. ‘That’s F for Florence. Florence Keating.’ Na een glimlach die lichtjes ondeugend oogde, draaide ze zich weer om en wist deze keer wel de deur van de winkel te bereiken.
      Calum wist niet meer wat hij moest doen. Hij had zonet tegen de auteur van zijn favoriete boeken staan praten. Zij leek niet eens te weten wie hij was en dat stoorde hem helemaal niet.
      En fuck, hij had haar daarstraks ook nog eens indirect de liefde verklaard.