Punt 21

Dit moment mocht eeuwig duren en dat meende ik. Vele mensen onderschatten wat het betekent om een moment eeuwig terug mee te maken zonder je er iets aan kan veranderen. Het wilde zeggen elke seconde exact hetzelfde beleven, dezelfde gevoelens, dezelfde handelingen,...
En dat was exact wat ik wilde: deze adrenaline, dit fantastische gevoel, deze aanrakingen. Ik wilde het allemaal opnieuw en opnieuw. Mijn vingers bevonden zich nog steeds in haar handpalm en ik had haar kunnen omdraaien, kunnen zeggen dat ze prachtig was, mijn hand naar haar kaaklijn kunnen brengen en mijn lippen langzaam langs de haren laten glijden, maar dat deed ik niet. Het moment was ideaal maar ik deed het niet omdat de kans er in zou zitten dat ze haar hoofd zou wegdraaien als teken van afwijzing. En dan zou ik in een aantal pietluttige seconden dit alles kunnen verpesten en dat was wat ik helemaal niet wilde.
Toch had ik besloten haar te laten weten dat ik dit apprecieerde. Bovendien moest ik genieten van het contact dat er nu was, dus liet ik mijn duim langzaam over haar hand wrijven en lachte. Ik lachte de hele tijd. Mensen die voorbijwandelden dachten waarschijnlijk dat ik een idioot was en dat was ik ook, een hopeloze idioot op een rots naast een wondermooi meisje.
'Dit is fenomenaal', zei ik en Fauve zette zich neer op de rots. Ik volgde haar voorbeeld. 'weet ik', zei ze. En het geluid van haar stem alleen al zorgde voor tintelingen door mijn hele lichaam.
Ze deed iets met me dat ik nog nooit bij iemand anders gevoeld had. Fauve had mijn aandacht vanaf het moment dat ik haar daar had zien liggen in het park, geconcentreerd op de letters van haar boek en sinds die dag, was er geen seconde meer voorbijgegaan dat ik niet aan haar dacht.
'De zonsondergang is hier magisch', zei Fauve en ze keek me aan met haar mooie glimmende ogen. Ik vouwde mijn armen rond mijn benen en glimlachte even waarna ik terug naar het prachtige uitzicht keek. Was dit nu een subtiele uitnodiging om hier samen met haar naar het ondergaan van de zon te kijken? Want als dat het geval was, dan zou ik heel graag 'ja' roepen zodat iedereen zou weten dat ik en niemand anders hier samen met Fauve naar de zonsondergang zou kijken.
'ik vind het niet erg om hier nog een uurtje of langer te zitten', zei ik. 'zolang we niet dichter naar de afgrond gaan', zei ik er nog met een lach achter. 'ik zit hier vaak te wachten op de zonsondergang', zei ze. 'oh en wat die afgrond betreft', voegde ze daar luchtig maar toch een tikkeltje mysterieus aan toe. Ze plaatste haar handen op mijn arm. En plots gaf ze een korte duw richting de rand van de rots, waarna ze me meteen weer terugtrok en stevig vast bleef houden aan mijn arm. 'je bent hier veilig hoor', fluisterde ze bijna en daarna lachte ze. Haar witte tanden schitterden in de zon.
Ze keek me aan en ik zag hoe haar ogen nu richting haar handen gleden. Ze bekeek haar handen die stevig rond mijn arm geklemd zaten en verzwakte daardoor de greep van haar vingers tot haar handen zich niet meer op mijn arm bevonden en ons contact verbroken was.
'bedankt om m'n leven te redden', zei ik lachend terwijl ik maar al te blij was dat ik me niet meer te dicht bij die afgrond bevond. Want geloof me: elke centimeter dichter was een centimeter te veel.
Fauve en ik praatten nog wat en zo kwam ik te weten dat ze er vroeger altijd van droomde om astronaut of wereldreiziger te worden en dat kon ik me meteen inbeelden. Hoe langer ik met haar praatte, hoe meer ik besefte dat Fauve een schat uit een oceaan was en dat ik verdomd veel geluk gehad had dat ik haar had gevonden. Ze wist me ook te vertellen dat ze piano had leren spelen, toen ze 5 was maar dat het lang geleden was dat ze een piano had aangeraakt en ze had een passie voor Frans omdat ze de taal zo prachtig vond klinken als duizenden engelenstemmen.
'kijk Harry', zei ze zacht terwijl haar vinger leek te glijden over de horizon. Vogels vlogen evenwijdig met de horizon en verdwenen langzaam uit het beeld terwijl ze rustig floten. De lucht veranderde van een blauwe tint naar een roze zoals de weerspiegeling van flamingos in het water. Daarna volgde oranje en uiteindelijk puur rood als kers op de taart. De bergen op de achtergrond, verkleuren ook en Fauves haar kreeg een mooie oranje glans alsof ook de zon nog voor een aantal laatste momenten wilde genieten van deze prachtverschijning die Fauve was. En in het moment van de magische kleurovergangen en de het gefluit van de vogels dat langzaamaan begon af te zwakken, vond ik de kracht en moed om me wat dichter tegen Fauve aan te zetten. Mijn arm tilde ik voorzichtig op en deze vervolgde zijn weg naar Fauves rug waar hij stilletjes landde. Mijn vingers voelden klam aan maar nu er toch geen mogelijkheid meer was om me teug te trekken, besloot ik mijn hand daar te laten liggen en te genieten van dit moment. Ook mijn hoofd, liet ik wat meer naar haar hoofd bewegen totdat er nog slechts een kleine opening bestond.
'dit Fauve, is hoe liefde voelt', fluisterde ik onverstaanbaar terwijl ik snel een kusje op haar haren gaf.