Hs20 Mem

Deze keer ga ik ook tegen Torch aan liggen, ik moet nog een keer huilen. Torch wrijft over mijn rug en troost me door te zeggen dat alles goed zal komen. Dan val ik dus ongerust in slaap.

Ik word moe wakker. Ik gaap en rek me uit, de bus is leeg. "Goedemorgen." Ik had Torch achter mij niet opgemerkt. "Morgen." zeg ik duf en meteen herinner ik me gisteravond, mijn gezicht betrekt. "Kom je ontbijten?" vraagt Torch. "Jep, ontbijt sla ik niet over." zeg ik zo opgewekt mogelijk. Blijkbaar merkt Torch dat ik geforceerd doe. "Niet zo nep doen, ik heb het ook moeilijk en je mag het best laten merken daar zijn vrienden voor." zegt hij en dan loopt hij naar buiten. Ik loop eerst naar de tent van de meiden en kleed me om. "Goedemorgen allemaal." zeg ik als ik gapend aan tafel ga zitten. "Bij jou komt het ook niet vaak voor dat je zo gaapt aan het ontbijt." zegt Mark opgewekt. "Hoezo ben jij zo opgewekt?" vraag ik. "Twee uur rijden, dan zijn we thuis." zegt Mark en ik verstijf. Maar twee uur... "Ze melden geen files en geen ongelukken, geen slecht weer. Niks." zegt Mark. "Oooh..." zeggen ik en Kyky. Ik eet mijn ontbijt zwijgend op. Ik, Kyky, Xavier en Torch zijn de enige die ons ontbijt in stilte opeten. Natuurlijk vind ik het fijn om weer thuis te zijn maar van de andere kant... Raak ik misschien Torch kwijt. Tranen staan weer in mijn ooghoeken en ik schuif mijn bord die nog bijna helemaal vol ligt van me af. Sta op en ga agressief tegen een bal aan trappen. Even later komt Kyky hetzelfde doen. "Het is zo oneerlijk." mompel ik. "Ik weet het, ik heb het ook moeilijk." zegt Kyky. "WE VERTREKKEN!!!" roept Mark naar ons als iedereen in de bus gaat zitten. Wij gaan ook zitten en ik kijk op de klok. Half negen, tot half elf hebben we samen, dan scheiden onze wegen... Ik val langzaam en wanhopig tegen Torch aan in slaap, wat moet ik nu?

Als ik wakker word stopt de bus. "Nee." fluister ik zodat niemand het kan horen. We stappen uit en... zien allemaal rare figuren met kappen op. "Hallo, wij zijn de Dark Emperors." "N-Nathan!!!" roep ik als de voorste zijn kap afdoet. De rest van het hele gesprek krijg ik niet mee, ik voel me te wanhopig. "Kyky, Mem, komen jullie meespelen." roept Jude als ze naar het voetbalveld lopen. "Oké, Mem, Kyky, jullie beginnen op de wissel. Jullie zijn te afgeleid." zegt de coach. "Nee." zeggen ik en Kyky resoluut. "Misschien wel onze laatste wedstrijd met Xavier en Torch missen wij niet." zegt Kyky. "Precies." zeg ik dus maar. "Oké." zegt coach Lina en ze laat ons het veld op. Ik ben veel te afgeleid om te kijken. Ik zie alleen dat er een paars kristal om Nathans nek hangt. "ALIUSKRISTAL!!!!!!!!!!!" roep ik hard uit en heel Raimon kijkt me raar aan. "Ze doen zo vreemd door het Aliuskristal." zeg ik. "Dat is het dus." zegt Mark. Dan worden ik en Kyky gewisseld door onze onoplettendheid en de rest van de wedstrijd krijg ik niet mee totdat... Kling!!! Alle Aliuskristallen versplinteren. "Wat is er gebeurt? Waarom spelen we tegen jullie?" zegt Kevin verbaasd. "Vraag dat maar aan jezelf!" roept Torch lichtelijk geïrriteerd. "Ik... Ik... Herinner me niks meer." klinkt er vanuit een kant. Ik herken de speler niet maar Mark wel. Een heleboel lopen weg en een paar van Raimon blijven staan. "Wat doet dat Aliustuig hier?" vraagt Kevin boos. "Tuig!!!" zeggen Kyky, Xavier, Torch en ik tegelijkertijd. "Ooh, ja. Nu weet ik het weer, het zijn jullie vriendjes." "Ja, klopt." zeggen Kyky en ik. "En ze kunnen hier niet blijven." zegt coach Lina. "Hoezo niet?" vraag ik verbaasd. "Dat is toch een prima idee." "Nee, punt." "Waarom heeft u altijd zo'n stomme ideeën?" "Omdat ik de coach ben en jij niet." Zo is onze discussie afgesloten. Wat ben ik gefrustreerd. Heeft ze eindelijk een goed idee. Gebruikt ze hem niet!!! "Dan moeten wij maar gaan." zeggen Torch en Xavier. "Wacht." roepen ik en Kyky. We rennen op de jongens af. "Is er geen andere oplossing?" hoor ik Kyky smeken. Xavier kust Kyky en ik voel Torch zijn lippen op de mijne. Dan laat hij los. "Doei." zegt hij, ik zie de tranen in zijn ogen. Ik huil zelf. Ik geef hem een knuffel en de tranen van mij en Torch vallen op onze shirts. "Ik zal je nooit vergeten en ik kom terug." "Ik zal jou ook nooit vergeten en ik wacht op je." Dan laten we los en hij draait zich om. Op dat moment laat Xavier Kyky los en lopen ze samen weg. Ons huilend en alleen achterlatend, ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Kyky stort ter plekke op haar knieën en ik ren naar binnen. In de meidentoiletten laat ik me tegen de muur neerzakken. "Mem!!!" De deur gaat open en Nathan komt binnen. "Jude is bij Kyky en ik ging dus jou zoeken, ik snap hoe je je voelt." "Nee. Dat kunnen waarschijnlijk alleen Kyky, Xavier en... Torch." Door zijn naam uit te spreken realiseer ik me dat ik hem voor altijd kwijt ben. Altijd. Hij is weg. Voor altijd. Ik ben alleen. Met Kyky. Zonder hem. Zonder liefde. Nu pas besef ik hoeveel ik van hem hou. Ik blijf op hem wachten totdat hij terug is want dat heeft hij belooft. Dat zweer ik nu aan mezelf!