5 - Room 115

@5SOSupdates Calum was once again seen walking around Manchester with a girl. They even held hands.

[Picture]

Who even is she?
She’s probably only hanging out with him for the fame.
Cal deserves so much better.
Are they dating?
I don’t like her.

Dat waren maar enkelen van de opmerkingen die hij op Twitter voorbij had zien komen. De fans aarzelden niet om hem te vragen of hij het mysterieuze meisje aan het daten was. Het zou hem niet verbazen als de paparazzi er op dit moment alles aan deed om een antwoord op die vraag te vinden. Hij nam zich echter niet de moeite om iets te ontkennen of bevestigen. Voor zover hij wist deed Florence dat trouwens ook niet. Daarbij was hij niemand een uitleg verschuldigd.
      Tijdens het wandelen trok hij de rits van zijn jas nog wat verder omhoog om vervolgens zijn handen in zijn jaszakken te proppen. Het was een redelijk koude avond, maar het was dan ook al redelijk laat. Het concert was zo’n uur geleden al afgelopen, maar hij had besloten dat het beter was om even te wachten vooraleer naar buiten te gaan. Tot nu toe had niemand hem herkend. Misschien kwam dat ook door het feit dat hij de drukke wegen vermeed en eerder kleine straatjes uitkoos. Daar waren ze inmiddels alle vier wel echte professionals in geworden.
      Morgen zouden ze voor de middag nog met de tourbus vertrekken naar de volgende stad. Aangezien ze een vrije dag hadden, hadden ze alle tijd om zich te verplaatsen. Dat betekende dan echter ook dat hij Florence weer een hele tijd niet zou zien. Zij zou namelijk ook verder gaan met het promoten van haar boek en zou een hele andere route dan hem aandoen. Iets wat hij jammer vond, maar dat wist hij op voorhand natuurlijk al.
      Na ongeveer een dik kwartier gewandeld te hebben, doemde het hotelgebouw voor zijn ogen op. Het was niet groot en ergens paste het ook wel bij Florence. De gedachten aan het meisje deden hem lichtjes glimlachen. God, hij had het echt zwaar te pakken. Met zijn rechterhand viste hij zijn telefoon uit zijn jaszak zodat hij nog eens kon controleren welk kamernummer hij precies moest hebben. 115.

Zijn ogen vlogen omhoog toen de deur van kamer 115 open werd getrokken. Meteen werd hij begroet door haar vertrouwde glimlach, maar er was iets wat anders was. ‘No glasses?’ Dat was letterlijk het eerste wat hij tegen haar te zeggen had. Niet bepaald tactisch. Haar bruine haar werd bij elkaar gehouden in een rommelige staart en in haar rechterhand hield ze nog steeds een balpen vast. ‘No, not today!’ Het leek alsof ze veel teveel energie had voor dit uur van de dag.
      ‘Come in. I just really need to write something down real quick before I forget!’ Voordat hij de kans kreeg om te antwoorden huppelde ze nog net niet weg van de deur, in de richting van de kleine bureau die tegen de muur stond. Hij stapte de kamer dan maar binnen en trok de deur achter zich dicht. Al snel zag hij dat er enkele blaadjes papier verspreid over het bed lagen. Vast enkele van haar werken.
      ‘Sorry for being so chaotic but I had this sudden surge of inspiration,’ verklaarde het meisje terwijl ze gretig dingen bleef opschrijven. ‘That’s okay. I know the feeling,’ antwoordde Calum glimlachend. Op sommige momenten had hij echt zoveel inspiratie voor liedjes dat hij uren aan een stuk kon blijven schrijven.
      Aangezien ze toch bezig was, wandelde hij naar het bed toe en raapte hij één van de blaadjes op. Er stonden slechts enkele korte regels op het blad, in een sierlijk handschrift. Zijn bruine ogen gleden langzaam over de woorden. Dit waren niet zomaar enkele ideeën voor een nieuw verhaal, hij had de beginsels van een gedicht in zijn handen. ‘Flo?’ Zijn stem klonk rustig doorheen de kleine hotelkamer. Bij het horen van haar bijnaam draaide het meisje haar hoofd om. ‘Yeah?’
      ‘What’s this?’ Hij stak het witte papier wat hoger de lucht in zodat ze kon zien waar hij op doelde. Omdat Florence van de andere kant van de kamer niet kon zien wat het was, stond ze op van haar stoel en wandelde naar hem toe. Zonder te vragen plukte ze het papier van tussen zijn vingers en las zelf wat hij zonet gelezen had.

My finding the secret
Of loving you
Always for the first time

‘You weren’t supposed to read that. It’s not finished yet.’ Het meisje kon voelen hoe haar wangen lichtjes rood kleurden. Misschien had ze niet alles op haar bed moeten neergooien. ‘I like it. It’s really beautiful.’ Ook al was het dan nog niet af. Het was alsof hij gewoon kon voelen wat zij voelde tijdens het schrijven. Alsof ze met papier en inkt haar emoties op haar lezers kon overbrengen. En shit, wat was ze er goed in.
      ‘It’s about you.’ Plotseling leek ze geen controle meer te hebben over haar mond. Haar ogen werden dan ook groot toen ze besefte wat ze gezegd had. Ook Calum schrok lichtjes van haar bekentenis, al was het natuurlijk alles waar hij op gehoopt had. ‘Me?’ Toch kon hij zijn verwondering niet verbergen. Florence knikte lichtjes en liet het papier terug op het bed vallen, bij de rest van onafgewerkte dingen.
      ‘You seem to pop up in my head an awful lot lately. I can’t exactly control what I want to write about.’ Ze schreef nu eenmaal wat in haar opkwam en daar bleek Calum een groot deel van uit te maken. Er was zelden een moment waarop ze niet aan de jonge Australiër dacht. En dat terwijl ze hem twee maanden geleden niet eens kende. Ze was dan ook eeuwig dankbaar voor hun ontmoeting in de boekenwinkel.
      Calum opende zijn mond, alsof hij iets wou zeggen, maar klapte die al snel weer terug dicht. Op dit moment kon hij niet de juiste woorden vinden om uit te drukken wat hij voelde. Misschien was het dan ook gewoon een beter idee om het haar te tonen. Daar was hij altijd al beter in geweest. Praten over wat hij voelde deed hem altijd dichtklappen.
      Hij boog naar haar toe en drukte zijn lippen zachtjes tegen die van haar. Door haar scherpe ademhaling kon hij afleiden dat ze schrok, maar ze maakte geen aanstalten om hem weg te duwen. Zijn lippen leken haar bovenlip perfect te omsluiten. Alsof ze voor elkaar gemaakt waren. Na de eerste kus volgde al snel een tweede en een derde. En als het aan hem lag zou er de komende tijd nog een hele lange reeks van zachte kussen volgen.

‘Stop pouting!’ Calum trok lachend zijn T-shirt over zijn hoofd terwijl Florence in kleermakerszit op het hotelbed zat. De witte dekens lagen in een warboel over het matras verspreid, maar dat was op dit moment het minst van haar zorgen. Haar ogen waren gefixeerd op de jongen die zonet nog in zijn boxershort voor haar neus had gestaan. Inmiddels was hij alweer half aangekleed. Zelf droeg ze een los T-shirt met haar pyjama shorts. Ook haar haar zat nog redelijk door de war.
      ‘Do you really have to go?’ Het liefst zou ze hem gewoon bij zich willen houden. Misschien moest ze gewoon de sleutelkaard van haar hotelkamer door het raam naar buiten gooien. Dan zou hij niet eens weg kunnen gaan. ‘Yes. We have concerts to play and a band without a bassist isn’t really a band, is it?’ Hij zag hoe haar wenkbrauwen lichtjes fronste bij zijn uitleg.
      Met wat moeite trok hij zijn jeans over zijn benen heen om daarna de rits en de knoop de sluiten. Zijn schoenen volgden al snel. Hij vond het ook niet fijn dat hij weer verder moest, maar er was nu eenmaal niets aan te doen. ‘I guess,’ mompelde het meisje verslagen. Daarbij zouden de fans het ook wel merken wanneer Calum Hood opeens niet kwam opdagen bij een concert.
      De jongen zuchtte zachtjes en wandelde naar haar toe. Hij ging door zijn knieën en kwam zo ongeveer op gelijke hoogte met haar. ‘Are you going to miss me?’ De geniepige grijns op zijn gezicht vertelde haar genoeg. ‘I wrote you a damn poem Calum, so what do you think?’ Haar antwoord klonk een beetje bot, maar ze wist dat hij het niet zo zou opvatten. Het enige wat de jongen deed was zachtjes lachen en vervolgens haar lippen in een kus te vangen.
      Florence plaatste haar hand tegen zijn wang en probeerde zo lang mogelijk van de kus te genieten. Die zou ze namelijk een lange tijd moeten missen. 'You can always walk back to the tourbus with me?’ stelde hij voor nadat hij haar lippen had losgelaten. Op die manier zouden ze elkaar nog een beetje langer kunnen zien. Zijn voorhoofd leunde nog tegen dat van haar. ‘Don’t think that’s such a good idea. Your fans are going to flip their shit if they see us together again.’ Ze zou niets liever willen dan met hem meegaan, maar misschien was het beter om de al woedende storm niet nog verder aan te wakkeren. Alles kon beter eerst even tot rust komen.
      ‘You’re probably right,’ mompelde de jongen bedenkelijk. Wat verderop in de kamer hoorde hij het deuntje van zijn telefoon die aangaf dat hij een sms had. ‘Shit. I really should get going now… The boys are going to kill me if I’m late.’ Florence grinnikte kort en kuste zijn lippen nog een keer. ‘Go.’ Ze knikte naar de deur van de hotelkamer.
      Calum krabbelde weer overeind, griste wat verderop zijn jas van een stoel en wandelde vervolgens naar de deur. ‘Cal?’ Haar stem klonk luid door de kamer en deed hem haast onmiddellijk omdraaien. ‘Of course I’ll miss you.’
      ‘I’ll miss you too.’ En met die woorden stapte hij de kamer uit en trok de deur achter zich dicht. Klaar om naar de volgende stad te trekken.