Hs 12

Ik ren even door heel Okinawa. Tja... je moet Hurley ook niet wekken met kakkerlakken en water... wacht, water dat is het! Ik ben goed wakker en zou even zwemmen fijn vinden terwijl Hurley als een slaapdronken zombie achter me aan rent. "Pak me dan!" roep ik en ik ren richting het strand. Mijn enige kans. Ik ren het water in en Hurley blijft aan de kant staan. "Ik geef het op," zeg hij en hij loopt terug maar zodra ik het water uit ben... hij rent op me af en gooit me zo in het zand. Ik sta op en heb zand zitten op plekjes waarvan ik niet eens wist dat er zand kon zitten. "Bedankt voor de nieuwe strand outfit," zeg ik sarcastisch als ik het zand overal afklop. Dan lopen we weer terug.

Ik loop naar mijn slaapzak om hem weer op te rollen maar zie een briefje op mijn hoofdkussen liggen. Ik pak het briefje op en natuurlijk leest Hurley over mijn schouder mee. "Wat doe je?" vraag ik. "Meelezen," zegt hij droogjes. Ik schud mijn hoofd en vouw het briefje open. Er is in een kriebelig handschrift geschreven:
Kom naar het strand
Vanavond 23:30 als iedereen slaapt
Alleen

Ik weet niet of ik dit wel kan vertrouwen en blijkbaar denkt Hurley daar hetzelfde over want hij zegt: "nee, of ik ga mee of je gaat niet." "Kom dan maar mee," zeg ik want ik ben toch nieuwsgierig en wat kan me nou gebeuren met Hurley in de buurt, ik bedoel, Xavier lijkt me duidelijk jonger en kleiner. "Oké, ik kom mee. Maar weet wel dat dit de laatste keer is dat ik mijn nacht voor jou opoffer," zegt hij chagrijnig en hij gaat ontbijten. Ik loop achter hem aan en zodra ik zit word ik bestookt met vragen over waar we waren en wat dat gegil was dus leg ik maar even, tot grote ergernis van Hurley, in geuren en kleuren uit wat er vanochtend was gebeurd en iedereen ligt in een deuk maar dan schiet me iets te binnen. Dat Hurley bij onze bus sliep was alleen voor mij, vanaf morgen, als we vertrekken, moet ik hem weer missen. "Hurley..." zeg ik zachtjes. "Wat is er?" vraagt hij. "Als wij morgen weggaan..." verder hoef ik niet te vertellen zie ik aan zijn gezichtsuitdrukking die meteen weer betrekt. "Je hebt gelijk, dus... Mark! Mag ik bij Raimon in het voetbalteam en meereizen!!!" roept hij hard. "Tuurlijk!" zegt coach Lina. "Aan jou werd niks gevraagd," zeg ik tegen coach Lina en ik kijk Mark aan die knikt.

Na een tijdje worden we ruw gestoord door een groepje kinderen die zichzelf Epsilon noemen. Best een domme naam maar als je naar Dvalin kijkt... de naam zegt gewoon hoe creepy dit team is en Dvalin al helemaal. De wedstrijd begint...

Na een tijdje klinkt het fluitje voor de pauze, we staan achter, wat stom! Ik wil doelpunten maken maar met Dvalin in het doel lukt dat niet! Ik zie Shawn zitten en hij ziet er gestresd uit. Gaat alles wel goed met hem? De wedstrijd gaat door.

Dan klinkt het time-out fluitje. Shawn is ingestort, waarom ik heb geen flauw idee? Hij ligt bewusteloos op de grond en doet niks meer. Dvalin zegt ons gedag en geeft alweer een deade-line op maar het kan me niet zoveel schelen. Degene waar ik me zorgen om maar ik Shawn. Ooh, ja bijna vergeten. Axel is terug! Ik heb hem al eens eerder gezien is ik wist dat hij hier was en snel zou terugkomen maar de rest niet. Hierdoor kan ik mezelf wel in bedwang houden tegenover Mark... Mark... "Aarde voor Kyky!" hoor ik iemand roepen en ik schrik op uit mijn gedachtes. "Hoe gaat het?" Axel staat voor me met een vragend gezicht. "Goed en met jou?" antwoord ik. "Ook wel prima, waar dacht je aan?" vraagt hij meteen. "Uuuhm... Tja... Mark," mompel ik zodat alleen Axel het hoort. "Wauw, wat een verrassing," zegt Axel terwijl hij zijn handen in de lucht doet ter teken dat hij sarcasme gebruikt. "Vond ik ook," zeg ik dus en ik loop weg. Ik wil nog heel even alleen zijn voordat ik naar het strand moet.

Ik zit op het dak van de bus maar mijn lonersessie duurt niet lang want, hij stalkt me echt, Axel komt weer. "Nu ga jij mij eens even alles uitleggen van A tot Z wat er is gebeurd," zegt hij. Ik weet waar hij het over heeft want ik heb hem niet alles kunnen uitleggen, ik begin van voor af aan. En zo zitten we best lang, tot het avondeten, op de dak van het Inazuma busje.

Na het avondeten pak ik mijn horloge en doe hem om voordat ik en Hurley weer boven op het dak gaan liggen. "Het is elf uur, misschien moeten we maar eens gaan," fluister ik na een tijdje. "Oké," fluistert Hurley terug. Onderweg naar het strand vraagt Hurley me: "van wie denk je dat die brief is?" "Ik weet het niet; als ik pech heb van Xavier, als ik geluk heb van..." Hurley onderbreekt me en roept geïrriteerd: "Mark!" "Precies," zeg ik terwijl ik hem een por in zijn zij geef. Het strand komt steeds dichterbij en... nee, ik droom... Mark staat daar. Ik schud Hurley door elkaar. "Zie jij Mark ook, kijk, kijk!!!" zeg ik en ik wijs in zijn richting. Gelukkig kan hij ons niet zien want hij staat met zijn rug naar ons toe. "Ga nou maar, ik blijf hier," zegt Hurley als hij neerhurkt achter wat lage bosjes. "Oké, doei-doei," zeg ik opgewekt en ik loop op Mark af...