Geheim 18

Op Mars werd Nina vroeg wakker en begaf zich naar de ontbijttafel. Daar zag ze Bas en Senne al zitten, terwijl vlak na haar Dennis binnen kwam. Terwijl ze al aan het eten was, kwam Christophe binnen en hij begroette haar met zijn heerlijke hese ochtendstem… Wat? O mijn god, Nina, hou je gedachten er alsjeblieft bij… Ze zuchtte bijna wanhopig en iedereen keek vreemd op, maar ze wuifde het weg. Nicola kwam redelijk laat binnen, samen met Niels. De anderen hadden hun ontbijt al op, maar bleven voor de gezelligheid nog even zitten. Vreemd genoeg kwam Sarah niet opdagen, dus ging iedereen maar van tafel. Elks gingen ze iets apart doen, of sommigen gingen iets samen doen.
Nina ging naar Sarahs kamer om te kijken of ze daar was, maar tevergeefs. Ook hier was Sarah niet te vinden. Tevens het labo leverde geen gewenste resultaten op. Waar kon ze toch zijn? Buiten, in het bos? Nina gokte erop dat ze daar wel zou zijn, dus liet ze de zaak verder rusten.

Ook tijdens het middagmaal kwam Sarah niet opdagen, wat Nina best verontrustte. Pas ’s avonds kwam Sarah terug het paleis binnen en Nina stond haar al op te wachten. “En waar was jij de hele dag? Ik was doodongerust!” zei Nina en Sarah wou net antwoorden, toen er plotseling een woest en angstaanjagend gebrul te horen was buiten. Allebei de dames liepen naar buiten, samen met de rest. Vlak voor hun neus, op het grasveld voor het paleis, speelde zich een ongelooflijk tafereel af. Nicola zat in zijn drakengedaante te vechten tegen 3 grote vogels, vogels die bijna even groot waren als de rode draak. Maar het waren niet zomaar 3 grote vogels; het waren de Ak-baba! Draak-etende vogels en de grootste aartsvijanden van de draken.

Geschokt keken ze naar buiten. “Ik dacht dat ze enkel in mythes bestonden”, zei Senne ademloos. “Dat is normaal ook zo”, antwoordde Nina angstig. Wat in godsnaam was hier allemaal aan de hand? Een gewonde Sarah, een blauwe draak en nu ook nog eens die Ak-baba’s?! Nee, dit was teveel van het goede... Het gevecht was hevig, maar vooral de draak moest het onderspit delven. Vele wonden bedekten zijn lichaam en zijn krachten raakten uitgeput, maar niemand durfde tussen die grote wezens in te komen. Dat zou niet alleen super dom zijn, maar ook levensgevaarlijk. Nina moest machteloos toezien hoe de Ak-baba’s Nicola bleven verwonden, totdat er opeens een bekend gesuis te horen was. Een gesuis dat Nina altijd hoorde als ze aan het boogschieten was; het gesuis van een pijl. De pijl boorde zich via de keel in de kop van de ene Ak-baba en die viel dood neer. De twee pijlen die volgend misten ook hun doel niet en de twee andere vogels lagen dood op de grond.

Langzaam draaide Nina zich om, niet wetend wat achter haar te verwachten. En ze verwachtte dit zeker niet: Sarah. Hoe komt het dat ze kan boogschieten? Waarom had ze dat niet verteld? En hoe kon ze die Ak-baba’s neerschieten, wetend dat ze zich ontzettend snel en lenig bewogen? Al die vragen spookten door Nina’s hoofd en ze kon er geen antwoord voor bedenken, behalve dat Sarahs ras wel heel speciaal moest zijn…