Geheim 23

Neptunus brak aan en de andere groepen wandelden terug naar het Paleis. Velen hadden een stijve rug van het gebogen te staan, maar voor de rest was er niet veel speciaals. Nou ja, op een vreemd feit na: Dennis en Nina werkten ongelooflijk goed samen, deze laatste dag. Iedere groep had ongeveer rond de 100 grassoorten, dus het zag er naar uit dat ze wel juist moesten zitten.

’s Middags kwamen ze allemaal, op Senne en Sarah na, in het paleis aan. De meesten gingen eten, anderen gingen naar hun kamer om zich daar dan kreunend te laten vallen op hun bed voor hun pijnlijke rug.

“Hé, zijn dat niet Sarah en Senne?” vroeg Niels vrolijk aan Bas en die knikte. Ondertussen kwam Nina er ook aangelopen, uit één van de zijgangen. “Hé, Sarah! Senne!” riep Niels en de twee draaiden zich om. “Wat is er met jou gebeurd?” vroeg Bas toen hij Sarah zag. Haar arm was in een windel gewikkeld en lag in een lendendoek, terwijl er op haar slaap een pleister zat. “Het is zijn schuld”, zei Sarah en ze wees naar Senne. “Wat?! Hebben jullie gevochten?” vroeg Nina verbijsterd maar Senne schudde zijn hoofd. “Nee, ze is was boos op me omdat ik haar naar de ziekenboeg heb gebracht…”, zei Senne met een zucht en hij kreeg een vernietigende blik van Sarah. “Ik zei dat het niet nodig was en kijk wat die mensen me nu weer hebben aangedaan!” zei ze boos en ze draaide zich om, om de vergaderzaal in te lopen. “Volgens mij heeft ze haar dag gewoon niet, trek je het niet aan Senne”, zei Bas troostend. Senne zuchtte, maar ging toen samen met Niels, Nina en Bas naar de vergaderzaal. De vergadering ging zo beginnen.

“Oké, fijn dat jullie er allemaal zijn, al dan niet heel…”, begon Nina met een blik op Sarah, die met haar ogen draaide. “Goed, kunnen jullie even jullie de grassoorten zeggen? Nicola?” “105”
“Christophe?” “98”
“Dennis?” “102”
“Senne?” “104”
Nina schreef het allemaal op en opende dan de envelop die haar vader haar had gegeven en waarin het antwoord stond. “En het antwoord is… 103? Verdraaid hé…”, zei ze en ook de rest zuchtte, ze waren er zo dichtbij geweest… Nina legde de envelop aan de kant en zei: “Jullie hebben weer een week vrijaf, de volgende opdracht horen jullie over een week op Mercurius. Ga maar.”

De leden verlieten de zaal, maar Christophe bleef als laatste achter en ging naast Nina vliegen. “Hé, euhm… mag ik iets vragen? Hoe is het om met een dwerg te werken?” vroeg hij en Nina haalde nonchalant haar schouders op. “Het gaat wel, je moet vooral geduld hebben…”, zei ze en Christophe knikte. “Heb je zin in een spelletje? Ik heb niet echt iets te doen nu…”, zei Christophe en Nina’s hart maakte vanbinnen een sprongetje. Vroeg hij dat nu echt alleen aan haar? Ze knikte snel en zei: “Lijkt me leuk.” “Hé, mag ik mee doen?” vroeg Dennis opeens die uit het niets leek te zijn gekomen. “Tuurlijk”, zei Christophe voordat Nina kon protesteren. Ah verdomme, daar ging haar kans…