Een Kluns en zijn Laserpistool

Het is eindelijk mijn kans! Ik ben opgepakt en ik mag eindelijk de galactische oorlog ingaan en wat Buitenwezens neerschieten. Al sinds mijn geboorte heb ik geoefend voor dit glorieuze moment. In de fabriek was ik altijd al beter dan de rest, naar mijn mening.
Nadat mijn beheerder me wat trillend oppakt steekt hij me gelijk in zijn riem.
Wat een mooie taak om deze nieuwe carrière mee te beginnen, denk ik sarcastisch.
Maar goed, ik moet ermee leven. De soldaat zou toch weinig aan me gehad hebben, aangezien we binnen zijn.
We moeten alleen nog de hovercraft in, en dan gaat het pas echt beginnen.

Dat is dan ook wat we gelijk deden. De hovercraft in en knallen maar. Letterlijk.

Mijn beheerder richt me op de andere kant, die wemelt van vijanden. Ik ben zó trots op mezelf; mijn hele leven heb ik toegewerkt naar dit moment en-
Wat is mijn bestuurder aan het doen? Hij rent als een kip zonder kop op de vijanden af, ver voor al onze medesoldaten. Oké, dit is vast één van zijn... strategieën. Het hoort allemaal vast bij een groter plan.
Zijn vinger rust op mijn trekker. Het lijkt even goed te komen.

Totdat hij struikelt, waarbij hij mijn trekker per ongeluk in een soort schokkende beweging overhaalt. Hij had me eerst erg mooi gericht op de vijanden maar door de plotselinge val was ik op zijn voeten gericht.
Hij schoot in zijn eigen voet.
Wat dacht hij dat hij in hemelsnaam aan het doen was?
Zelfs hij lijkt daar geen antwoord te hebben. Hij weet niet wat te doen en kijkt naar de wond in zijn voet en staat stil. Als ik een hoofd had om afkeurend mee te schudden, dan zou ik er afkeurend mee geschud hebben.
De vijanden lossen hun eerste schot, en dat was - héél toevallig - op mijn eigenaar. Het schot heeft een enorme precisie en raakt hem precies op de plek van zijn hart. Hij zakt door zijn knieën en valt even later dood met zijn gezicht op de vloer, met mij nog in zijn hand.
Eh- Help! Iemand? Een klein beetje hulp zou wel fijn zijn...