Hs 48: Arrie

Mens ogen worden groot en stralen vooral veel verwardheid uit. 'Wat bedoel je met liefdesleven, Arrie? Dat heb ik helemaal niet!' Ik glimlach. Daar zal ze zelf toch nog wel achter komen. Ooit. Dat hoop ik tenminste voor haar. 'Laat maar, Mem. Zullen we anders maar gaan slapen?' Mem kijkt me scheef aan en grijnst. 'Waarom wil je nu opeens gaan slapen? Durf je me niet te vertellen wat je net bedoelde?' 'Nee-Nee, dat is het niet. Ik ben gewoon moe. En het is best al laat.' Mem knikt een beetje twijfelachtig. 'Oké, dan. Dan ga ik even mijn pyjama aandoen.' Ze pakt haar pyjama op en loopt de badkamer in. Ik kijk naar mijn eigen pyjama, die twee meter verder op een stoel ligt. Te ver, dus. Ik schop alleen mijn schoenen uit en ga dan liggen. Een paar minuutjes later komt Mem ook weer de badkamer uitgelopen en komt ze naast me liggen. 'Arrie,' ze kijkt me met grote ogen aan. 'Ja?' 'Kun je alsjeblieft weer normaal doen? Tegen iedereen. Want niemand kan eigenlijk iets aan je heimwee doen. Dus alsjeblieft...' Ik glimlach. ''Ik zal mijn best doen. Belooft.' 'Gelukkig.' Mem glimlacht breed. 'Welterusten, Arrie.' 'Welterusten, Mem.'

Ik word gapend wakker, van een apart geluid. Ik kijk verbaasd op en zie Mem zitten. Ze heeft mijn telefoon in haar handen, en zit een of ander spelletje te spelen. Af en toe mompelt ze iets naar het ding. Maar ze weet heel goed dat ik liever niet heb dat ze op mijn telefoon bezig is. 'Goedemorgen, Mem,' zeg ik en ik gaap nog eens. Mem schrikt op en legt mijn telefoon achter zich neer. 'Hey, goedemorgen.' Ik doe net alsof ik niet weet wat ze net in haar handen had. 'Wat had je daar?' 'Ja... Gewoon een...' Ze kijkt zoekend om zich heen, maar vind niet echt iets creatiefs. Ik sta op en pak mijn telefoon bij haar weg. 'Je weet dat dat niet mag.' Ze kreunt. 'Nou... Ik speel toch alleen maar spelletjes. En hoezo mag dat niet? Heb je soms iets te verbergen in je appjes?' Grijnst ze. 'Natuurlijk niet.' 'Zullen we naar beneden gaan? De training zal wel zo beginnen.' Ik knik. 'Ik kam alleen wel even mijn haren. Wacht je even?' Mem knikt, en ik ren snel de badkamer in. Ik pak snel een kam vast en haal hem een paar keer door mijn haren. 'Zo.' Ik loop weer naar buiten en Mem maakt de deur open. 'Gaat u voor.' Ik loop lachend langs haar, en samen lopen we naar de eetzaal. Iedereen zit al aan een tafel. Ik kijk naar Mem, die net een keer glimlachend en voorzichtig naar Shawn zwaait. Shawn glimlacht kortaf terug. Ik kuch zacht en grijns. Mem draait zich weer naar me om. 'Wat is er?' 'Waar zullen we gaan zitten? Of wil jij liever bij Kyky? Of Shawn? Of-' 'Nee, dat hoeft niet. Ik kom wel gewoon bij jou zitten.' We gaan met zijn tweeën aan een overgebleven tafel zitten. Een paar tellen later komt de coach aan gelopen. 'Vandaag doen we een beetje rustig aan met de training. Zorg dat jullie morgen in ieder geval fit zijn voor de wedstrijd tegen Qatar. Begrepen?' We knikken allemaal braaf. 'En het is vanaf nu weer jouw beurt om op Arrie te passen, Kyky.' 'Nee, coach! Laat Mem alsjeblieft op me passen! Alsjeblieft!' Roep ik snel. De coach kijkt me even aan, en knikt dan een keer. 'Goed, dan.' En binnen drie tellen is hij de kamer alweer uit gelopen. Zullen wij dan zometeen samen trainen, Mem?' Ik draai me naar haar om, en zie nog net hoe ze het laatste hapje van haar ontbijt naar binnen duwt. Ik schud grijnzend mijn hoofd. Ja, is goed. Laten we gaan.'

Er zijn ontzettend veel uren voorbij gevlogen en de training is alweer voorbij. Het was erg fijn om met Mem te trainen. Omdat zij zelf nogal lui is, en er dus echt geen zware training van maakt. En verder hebben Kyky en Nathan me ook niet meer aangekeken. 'Zullen we anders nog even naar het strand gaan?' Vraagt Mem. 'Ja, leuk!' Mem rent op Shawn af en ik ren haar snel achterna. 'Wil jij anders ook mee naar het strand?' Shawn kijkt Mem even aan en kijkt dan weg. Alsof hij bang is om haar aan te kijken. 'Ik... Ik moet e-eigenlijk nog even iets d-doen. Sorry. Een andere keer misschien.' 'Ohw... Uhm... Oké. Nou... Dan zie ik je straks wel weer,' zegt Mem teleurgesteld. 'Tot straks,' Shawn knikt vriendelijk en draait zich dan om. Mem fronst haar wenkbrauwen. 'Wat is er met hem? Normaal is hij toch niet zo?' 'Nee.' Ik schud mijn hoofd. 'Zou het anders aan mij liggen?' Vraag ik me dan af. 'Dat denk ik niet,' zegt Mem en ze kijkt nog teleurgestelder naar beneden. 'Zou het aan mij liggen?' Vraagt ze. 'Vast niet, Mem. Jij en Shawn zijn toch vrienden?' Ik sla een arm om haar schouder, en ze knikt. 'Ik dacht van wel, ja. Maar misschien is er wel iets anders. En daar ga ik hoe dan ook achter komen!' Roept ze. Ik glimlach. 'En ik zal je helpen.' Mem gooit haar armen in de lucht. 'Jee-' 'Arrie! Mem! Waar gaan jullie heen?' We draaien ons geschrokken om, en kijken recht in de ogen- Sorry. Overnieuw: En we kijken recht in het óóg van coach Travis. 'We wilden nog even naar het strand, als dat mag?' Ik zet een lieve glimlach op, en Mem haar puppy-ogen. 'Geen spraken van. Ga maar naar jullie kamer. Morgen is de wedstrijd tegen Qatar al.' 'Maar we moeten ook nog eten!' Roept Mem. Hoe typisch? 'Jullie mogen ook nog wat eten, maar jullie gaan niet meer naar het strand.' We kreunen verveeld. 'Oké, coach Travis.' We lopen dan langzaam naar onze kamer. Mem gooit de deur hard dicht, en laat zich in een stoel zakken. 'En nu?' Vraagt ze. 'Nu gaan we ons eens even lekker vervelen.' Mem zucht diep. 'Nou, geweldig.'