Hs 10: Aria

Er zijn al twee dagen voorbij sinds ik aan Mark heb verteld dat ik Nathan leuk vind. Ik heb nog niks gehoord of gezien waaruit blijkt dat Mark het misschien heeft verteld maar goed... Je weet het maar nooit met hem. Ik loop in gedachten verzonken naar de training.

"Hey, Aria! Waarom ben je zo laat?!?" roept Mark als ik het veld opstap. Hij was vanochtend al weg toen ik wakker werd. "Sommige mensen staan op een normale tijd op om te beginnen met trainen, vooral in het weekend!" roep ik terug. Het is nu negen uur 's ochtends. "Zes uur is niet eens zo vroeg, een wekker heb je niet alleen voor schooldagen!" roept Mark terug. Dan zie ik Nathan. "Hey!" roep ik. Ik moet nog altijd naar het veld lopen waardoor we daar tegelijk aankomen. "Hey," zegt Nathan. "Ik dacht dat jullie samen lopen?" zegt Nathan met een vragende ondertoon. "Als ik moet wachten tot die haar bed uitkomt kan ik eeuwen wachten, ik kan geen minuut verspillen!" zegt Mark. "Vooral omdat we meedoen aan het FF!" roept Nathan. "Alleen deze discriminatie tegenover meisjes..." zeg ik. Dan komt Nellie aangelopen. "Ik hoorde toevallig wat je net zei en er is een uitzondering," zegt ze. "Vast héél toevallig maar vertel, wat is deze uitzondering?" vraag ik. Ze kijkt geïrriteerd maar begint toch uit te leggen: "Een team moet toestemming vragen aan elk ander team dat meedoet. Als elk team ermee instemt dan kan je meedoen," zegt Nellie. "En zou jij, als manager, zo aardig kunnen zijn om deze andere teams te mailen?" vraag ik. Ik probeer net zo'n nep-honingstemmetje op te zetten als Nellie kan maar bij mij klinkt het meer spottend en sarcastisch. "Aangezien ik toch niks beters kan doen bij deze club..." begint Nellie maar ik kap haar af. "Oké, bedankt! Ik zie je als alles geregeld is! Slijm maar bij al deze mensen daar ben je héél goed in! Veel succes!" roep ik als ik haar een zetje richting het schoolgebouw geef. "Oké, ik ga al!" zegt ze geïrriteerd.

Na een tijdje trainen komen de andere jongens ook. "We wisten niet dat jullie al aan het trainen waren," zegt Kevin als hij aan komt gelopen. Dan komen er nog een paar jongens. Ik zonder me een beetje af en ga langs de kant zitten. Totdat ik nieuws heb van Nellie kan ik toch niks anders doen dan wachten. Nathan komt naast me zitten. "Hey, waarom zit je hier zo alleen?" vraagt hij. "Ik weet niet... Ik hoop gewoon dat het Nellie lukt," zeg ik als ik een beetje achterover hang en mijn handen best ver van me af zet om in evenwicht te blijven. Dan voel ik iets op mijn hand. Nathan heeft zijn hand op de mijne gelegd. "Ik moet weer gaan trainen maar als er iets is mag je altijd met me komen praten," zegt hij. Ik doe heel erg mijn best om bedankt te zeggen maar door een knoop in mijn keel lukt het niet dus knik ik maar. Nathan rent weer terug naar de rest, wat is er zojuist gebeurd?

Diezelfde avond loop ik samen met Mark weer terug naar huis. "Ik heb jou en Nathan wel zien zitten, jullie hebben volgens mij al wat," zegt Mark opeens. Hij is veel serieuzer dan normaal. "Nee! Waarschijnlijk vind hij mij niet eens leuk! Hij zei alleen dat ik met hem kon praten als er iets was," zeg ik. "En waarom denk je dat hij dat zei?" vraagt Mark mij. "Ik heb geen idee, omdat we vrienden zijn?" vraag ik me hardop af. "Hij vind jou ook leuk!" zegt Mark. Dan komt Nathan net langs rennen. Waarschijnlijk een soort van training. "Nathan, wacht eens!" roept Mark. Waarom deze perfecte timing altijd! Ik kijk om me heen of in ergens heen kan vluchten maar Nathan staat al naast me. "Hoi Aria, wat is er Mark?" zegt hij. "Nou... Eigenlijk... Aria vind je leuk!" roept hij. Het was ook te mooi om waar te zijn dat Mark niks zei. Nathan kijkt me ongelovig aan. Ik ben nu zo boos op Mark. Ik schop een keer tegen zijn schenen en sprint dan weg. Nathan blijft om Mark te helpen en ik heb meteen een deel van mijn wraak gehad.

Ik zit thuis te eten als de voordeur opengaat. Mark komt binnen en pakt een zak ijs. Nathan is er niet bij. Hij heeft een blauwe plek op zijn scheenbeen. "Hoe kan dat nou weer?" vraagt onze moeder. "Vraag dat maar aan Aria," zegt hij als hij me beschuldigend aankijkt. "Hij vertelde een geheim van mij door en toen trapte ik tegen zijn schenen," zeg ik snel. Ik eet snel mijn eten op. Ik word zo waarschijnlijk toch naar boven gestuurd. "Pfff... Waarom gaat het toch altijd zo? Mark, je mag geen geheimen van Aria meer doorvertellen en Aria, je mag niet schoppen. Hoe vaak moet ik het nog zeggen?" vraagt onze moeder. "Sorry," mompelen ik en Mark tegelijkertijd. "Jullie moeten tegen elkaar sorry zeggen," zegt onze moeder. "Sorry, Aria," zegt Mark. "Sorry, Mark," zeg ik dus maar. Als we het niet goed maken laat onze moeder ons waarschijnlijk nooit meer gaan dus ik ben een soort van gedwongen om ook sorry te zeggen terwijl het niet eens mijn schuld is. "Tja...," zeg ik. "Nu weet Nathan het wel! Hoef je niet meer zeg te zeggen dat je hem leuk vind!" roept Mark. "Zeg het meteen tegen de hele wereld zou ik​ zo zeggen!" roep ik als ik opsta en naar hem toeloop. Onze moeder pakt me vast en zet me terug op de stoel. "Oeps..." Zegt Mark. "Zeker oeps..." mompel ik als ik nijdig naar boven stamp.