Hs 11: Talia

Ik word wakker van iemand die aan me rammelt. "Talia, word eens wakker! School begint over een uur!" Ik kijk om me heen en doe er even over om te beseffen dat ik nog bij Joseph ben, vooral doordat ik Joseph zie. Ik ga rechtop zitten en wrijf door mijn ogen. "Ja, ik kom zo. Wacht eventjes," zeg ik duf als ik me uitrek. "Ik ga alvast ontbijt maken, is ei met spek goed genoeg?" vraagt hij. Ik knik en wacht tot hij weg is. Dan ga ik mijn schooltenue aantrekken en loop ik naar de keuken.

Als ik in de keuken aankom ruik ik meteen ei en spek. Joseph komt net de keuken uit met twee borden. "Jij hebt een goede timing," zegt hij als hij naar de woonkamer toeloopt en het spek op de tafel daar neerzet. "Moeten we niet aan de keukentafel eten?" vraag ik. Dat is namelijk wat ik gewend ben. "Nee, we eten gewoon hier. Geen ouders om ons rond te commanderen of wel?" antwoord hij lachend. Ik moet ook lachen en pak mijn bord. Joseph zet de televisie aan. "Ik moet dalijk wel even langs huis om mijn boeken op te halen," zeg ik bedenkelijk. "Ik loop wel mee, ik moet Jude toch ophalen," zegt Joseph. Ik knik instemmend.

We staan voor mijn huis en ik maak de deur open met mijn sleutel. Ik druk een keer op de bel en sprint naar boven. Ik pak mijn spullen en als ik mijn kamer uitloop komt Jude ook net zijn kamer uit. "Wat doe jij hier?" vraagt hij. "Boeken pakken," antwoord ik kortaf. "Is er een reden waarom je tegelijk met Joseph aankwam?" komt de volgende vraag al meteen. "We kwamen elkaar onderweg tegen, dat is alles," zeg ik als ik mijn tas over mijn schouder heen gooi en naar buiten loop. "Zie je op school!" zeg ik als ik naar Joseph zwaai en dan ga ik naar school.

Na een paar doodsaaie lessen ga ik naar de training. Ik zie Jude meteen praten met Joseph en David en loop eromheen om een bal te pakken. Ik ga naast een doelpaal hooghouden. Ik kijk nogmaals naar Jude. Hij kijkt terug en dit is de eerste keer dat ik me irriteer aan het feit dat ik zijn ogen niet kan zien. "Waarom staat je me aan?" vraagt Jude als hij naast me komt staan. "Niks," antwoord ik. "Ik wil het graag goed maken maar als je zo koppig blijft doen lukt dat niet," zegt Jude. "Dus het is mijn schuld?!?" vraag ik op een felle toon. "Dat zeg ik niet," zegt Jude. "Ik zeg alleen dat je niet zo koppig moet doen en gewoon moet luisteren," voegt hij eraan toe. "Nu ben ik er klaar mee!" zeg ik als ik de bal weg schiet en hij aan de overkant van het veld in het doekje beland. "Jij haalt altijd goede cijfers! Jij had altijd de meeste vrienden! Jij kon doen wat je wilt! Ik was altijd degene die moest luisteren naar preken en straf kreeg! Als het niet om mijn punten was, was het wel om wat anders! Dus doe nou niet alsof ik degene ben die altijd alles kreeg en nog steeds koppig doet want dat ben jij!" Ik schreeuw de woorden zo hard dat ik zelfs een paar mensen door de ramen van de gang heen kijken maar ik trek me er niks van aan. "En ik ga om met de mensen waar ik mee om wil gaan," voeg ik er zachter aan toe. "Wie zou ik je dan verbieden om mee om te gaan?" vraagt Jude. "Dat weet je best!" zeg ik weer harder als ik wegloop. Ik pak mijn tas en loop in mijn trainingskleding naar buiten.

Ik zit op een bankje in het park. Soms lopen er mensen langs die ook op Royal les krijgen en die hoor ik dan fluisteren over dat ik het meisje ben die zo tekeer ging. Mijn reputatie kan ik dus ook al gedag zeggen. Ik kijk chagrijnig voor me uit. Waarom ik weer? Waarom kan ik me nou niet eens inhouden en gewoon weglopen? Met mijn grote mond ook... Ik grom een keer hardop waardoor een paar mensen opkijken. "Ja, ik ben chagrijnig mensen, loop maar door!" roep ik naar hun. Ze lopen gelukkig wel gewoon door op een jongen na. Ik moet even kijken wie het is maar dan herken ik hem. Nope, dit kan het alleen maar erger maken. Ik wil weglopen maar... Joseph staat al naast me. "Wou je weggaan?" vraagt hij. "Nou... Ja, eigenlijk wou ik net naar huis gaan," lieg ik. "Wat was dat met Jude?" vraagt hij dan. "Discussie," antwoord ik kortaf. "Zeg maar gerust ruzie, zowat de hele school kon je luid en duidelijk verstaan," zegt Joseph. "Bedankt dat je me erop wijst," zeg ik sarcastisch. Dan zie ik Jude. "Nu kom je mee naar huis!" zegt hij dwingend als hij aan komt gelopen. "Waarom zou ik dat doen?" vraag ik. "Omdat ik best weet dat je niet naar een hotel bent geweest, je beurs lag nog gewoon op de aanrecht!" zegt hij. "Ik moet me echt een aanleren om dat soort dingen op te ruimen," scheld ik tegen mezelf. "Dus zeg nu maar eerlijk waar je was!" zegt Jude dwingend. "Ik had haar uitgenodigd na jullie ruzie... Of discussie of hoe je het ook wilt noemen, in het park," zegt Joseph die nog altijd achter me staat. "Oké, maar vanavond slaap je gewoon thuis, kom mee!" zegt Jude als hij me meetrekt. "Doei Joseph!" roep ik voordat ik hem niet meer kan zien.