4

Oké, ze is weer lekker bezorgd om me! Op de een of andere manier ook wel schattig.
Maar ja, Spica zou Spica niet zijn als ze geen plannetje had bedacht om van die pestkoppen af te komen, en dat heeft alles te maken met haar favoriete sport: boogschieten.
'Hé, let je wel op?' zegt ze in de pauze, als ze haar plannetje uitlegt.
'Ja, ik let op.'
'We gaan dus vanmiddag mijn boog ophalen, en morgen neem ik hem mee, in mijn fietstas. Dan, als er weer een raar bericht wordt gestuurd, ga ik een bericht sturen met een boogemotie erin. Ze weten niet wat ze overkomt als ik dan echt een boog op ze gericht hou!' lacht ze.
'Spic, denk je echt dat dat gaat lukken? Want ik denk niet dat directrice Florina het goed vindt als je een paar pijlen afschiet, in school!' (Spic is gewoon een afkorting die ik vaak gebruik.)
Ze legt me het zwijgen op door een appel in mijn mond te stoppen. (Echt, zij heeft de meest originele manieren om iemand te laten stoppen met praten!)
Ik spuug de appel meteen weer uit, ik eet die dingen alleen als het echt moet. Nooit dus.
'Het moet wel lukken, niemand ziet het aankomen. Want niemand weet dat ik op boogschieten zit,' mompelt ze.
'Misschien heb je daar wel gelijk in. Maar ik wil nog even twee dingen zeggen.'
Ze kijkt me nieuwsgierig aan.
'Eén, je bent geschift. Twee, dankjewel voor alle hulp.'
Ik weet niet of ik me vergis, maar het lijkt of ze bloost.