7

Ik loop bijna helemaal onzichtbaar door de gangen.
Niemand, behalve een paar mensen, zegt gedag tegen mij.
En die paar mensen zijn geeneens mensen, maar geesten.
Want ik, Spranka, zie namelijk geesten en aura's.
En daarom vinden mensen mij vreemd. (En omdat ik klein ben, niet normaal!)
Maar ik loop dus, en word voortdurend bijna omver gekegeld door van die grotere kinderen.
En ik let zelf ook niet echt op, dus ik bots tegen twee mensen aan.
'Oh, sorry! Gaat het wel!' Hoor ik een meisje roepen.
De twee mensen trekken me overeind. En nee, het zijn geen geesten!
Het meisje heeft lang blond haar, en de jongen die bij haar is een beetje groenachtig zwart nog wat... ach, laat maar!
'Hey, ik ben Spica, en dat is Saturno,' zegt het meisje, Spica dus.
'Spranka,' mompel ik, en ik wil weer weglopen.
'Niet zo snel! Ik heb nog een vraagje, waarom ben je zo klein? Niet dat er iets mis mee is, hoor!'
Ik kijk even naar de twee op. Ze vinden het niet erg dat ik zo klein ben.
'Oh, ik ben zo geboren. Mijn ouders zeiden dat we van dwergen afstammen.'
'Cool!' roepen de twee tegelijkertijd.
'En, ik weet niet of jullie het raar vinden, maar ik kan aura's lezen en geesten zien,' zeg ik erachteraan.
'Wát?!'
Ik zucht: 'Ja, vreemd, hè?'
Saturno schudt zijn hoofd: 'Nee, juist helemaal niet! Juist cool!'
'Ja! Dat lijkt me zo geweldig! Je bent net een tovenares!'
Dan gaat de bel en ik loop snel naar mijn lokaal, met een enorme smile op mijn gezicht. Eindelijk vinden mensen mij niet vreemd!