9

'Dat was geweldig! Hoe heb je zo leren schieten, en dan nog wel met een houten boog!' Ik heb echt nooit geweten dat Spica dit kan, en dat terwijl we al elf jaar beste vrienden zijn!
'Oefening baart kunst,' zegt Spica vrolijk, en ze drukt haar boog in mijn handen.
'Kom je, dan gaan we weer naar huis.' Ze pakt me bij mijn arm.
'Moet ik dan weer zo ver fietsen? Kunnen we niet gewoon de bus pakken? Of de trein? Ik heb toch een vouwfiets!'
Spica zucht: 'Oké, we gaan wel met de bus. Maar alleen omdat je zo aandringt!'

Ongeveer een kwartiertje later zitten we in een bus, wat een geluk dat we onze ov-chipcards bij ons hebben!
En onderweg zit Spica de hele tijd te kletsen!
'Weet je, ik vind bussen zulke idiote dingen! Je kan net zo goed lopen, of fietsen!'
'Ja Spic, maar we moesten nu wel met de bus!' mompel ik, en ik laat mijn hoofd naar achter hangen. En ze kletst nog steeds!
Ik luister maar niet meer.

'Wakker worden! Kom op, wie kan nu in slaap vallen in een bus?'
'Eh, ik dus?' Ik geeuw en wrijf in mijn ogen. Dan zie ik dat de bus in de straat waar Spica woont is gestopt. En het regent.
'Oh. Ik moet zo nog naar huis fietsen. Balen!'
'Ongeluksvogel,' grinnikt Spica.
Dan stappen we uit de bus en proberen zo snel mogelijk naar Spica's huis te lopen.
En tja, Nederland is een nat land, dus dat lukt niet. Toch doorweekt staan we voor de deur.
'Kom op, Merope, doe open!' mompelt Spica. Merope is hun huishoudster, verzorger en nog wat dingen die ik niet uit mijn hoofd op kan noemen.
En ja hoor, dan gaat de deur eindelijk open, en we stappen naar binnen.