10

De bel gaat, en ik zit op mijn laptop. Niet benieuwd over wie er binnenkomt, mompel ik dat Merope, onze huishoudster, maar even moet gaan kijken wie er wint.
Ik hoor de stem van mijn zus, en zij en haar beste vriend, Saturno, lopen doorweekt de kamer in.
'Hey, Regulus! Wanneer neem jij eens de moeite om een deur open te doen?' vraagt Spica, terwijl ze haar haar uitwringt.
'Nooit,' mompel ik en ik ga weer door met computeren.
'Speel je nog steeds dat spel?' vraagt Saturno. Hij kijkt mee.
'Ja, en ik zit in level 200! Maar, waarom zijn jullie zo nat? In een vijver gevallen toen jullie stonden te zoenen?' Ik grijns, want allebei worden ze zo rood als een tomaat die te lang in de zon heeft gelegen.
'Nee, je weet dat we alleen maar vrienden zijn! Wie verzint dat nou, wij, zoenen?' hinnikt Spica (ja, ik noem dat hinniken) en Saturno knikt langzaam. 'Eh, ja, onvoorspelbaar.'
Maar ik ken hem al langer, en naast dat hij de beste vriend van mijn zus is, is hij ook een goede vriend van mij geworden. En van beiden weet ik wanneer ze iemand leuk vinden.
'Maar dus, Saturno, blijf je eten, het regent toch nog, maar bel je dan wel even je vader?' vraagt mijn vader. Hij zit aan tafel met een krant, en hij heeft geïnteresseerd meegeluisterd.
'Is goed, doe ik nu meteen wel even.'