11

'Hey, pap.'
'Goedemiddag, jongen! Waar ben je nu?'
Dat wilt hij nou altijd weten, maar nadat zijn vrouw is overleden, mijn moeder dus, is hij nogal bezorgd om mij. Komt zeker omdat ik nogal veel op haar lijk.
'Ik ben bij Spica, we zaten net in die storm,' antwoord ik.
'Erg natgeregend?' En daar is het bezorgde weer.
'Eh, nee?'
Het blijft stil, dus ik praat maar weer door.
'Dus... kan ik hier blijven eten? Het regent namelijk nog steeds...'
'Geen probleem, maar luister: morgen moet ik heel vroeg naar het politiebureau. We zijn een crimineel op het spoor. En als ik ongeluk heb, word ik vannacht of zelfs vanavond weer opgeroepen, dus als jij straks thuiskomt, is er misschien niemand thuis.'
O. Dat had ik niet verwacht.
Ik slik en zeg: 'Is goed hoor, ik blijf wel gewoon hier tot de regen is gestopt, en dan ga ik naar huis.' Maar ik denk dat hij aan mijn stem hoort dat ik het er niet mee eens ben. Wat dat betreft lijken we best op elkaar, hij zegt ook nooit of hij iets niks vindt.
'Het is maar één nachtje, oké? Tot snel.'
'Tot snel.'
Ik hang op, en zucht even.
'Wat is er?'
Spica is zo te horen bij me gaan staan.
Ik glimlach even naar haar en zeg dan: 'Niets, waarom denk je dat?'
'Je ogen. Er komt dan een bepaalde glans op.'
Nu moet ik echt lachen. Ze kent me zo goed, dat het soms eng wordt.
'En, kan je blijven eten?' vraagt ze.
'Ja, ik kan blijven totdat de storm voorbij is, ik denk dat hij wel om acht uur, misschien negen uur, is afgelopen.'
Dan betrekt haar gezicht. 'Eh, de storm is volgens Buienradar nog lang niet afgelopen.'