12

Zodra ik tegen Saturno zeg dat de storm nog wel even duurt, valt de stroom uit.
Ik schrik en pak in een reflex zijn arm vast.
'Hé, relax. Dat gebeurt wel vaker tijdens een storm.' Wat een geruststelling.
Ik pak mijn telefoon en zie dat ook de Wifi nergens te bekennen is.
'Geweldig,' mopper ik. 'Ik zit vast in een huis met een gestoorde broer, een overbezorgde vader, een paniekerige oppas, een telefoon zonder Wifi en mijn beste vriend. Kan het nog erger?'
'Wat? Is het zo vreselijk om met mij gevangen in een huis te zitten?' grapt Saturno.
'Ja, na een paar uur ben jij helemaal stil, behalve als we een goed gespreksonderwerp hebben.'
'Dan... ik heb geen idee. Zullen we de rest maar gaan zoeken?'
Ik knik, maar ik heb geen idee of ik in de goede richting knik.
'Maar hoe moeten we dan zoeken als er geen licht is? Het is buiten ook al donker en hier is het ook stikdonker. Je kunt het wel vergeten!'
En dan begint het ook nog echt te stormen. Donder, bliksem, alles tegelijkertijd. Wilt iemand ons soms binnenhouden?
Ik heb het niet zo op onweer, correctie, ik ben er doodsbang voor. Het is dus ook meer dan logisch dat ik achter mijn beste vriend wegduik.
'Spic, wordt even rustig,' zegt hij, terwijl hij me omhoog trekt. 'Rustig maar, het is alleen maar onweer.'
'Alleen maar onweer?!' fluister/schreeuw ik overstuur. 'Alleen maar onweer? Luister, toen ik klein was heb ik een keer supereng over onweer gedroomd. En ik haat het nog steeds!'
'Oké, rustig maar, ik ben bij je. Het licht zal zo wel weer aangaan.'
Als er nog een donderslag klinkt pak ik van schrik zijn hand vast.