Hs 13

Ik loop weg van het stadion. Ik heb dus helemaal niet op het veld gestaan en heb me de hele wedstrijd verveelt. Gelijkspel, dat maakt het alleen maar saaier. Ik loop naar de bus. Nog steeds in gedachten verzonken en ga op mijn plek zitten. "Nu gaan we dus naar huis voor een vrije dag," zegt coach Lina als we binnen zijn. Dan vertrekken we.

We zijn weer terug in het centrum van Tokyo en we gaan met zijn allen naar Marks huis om te gaan eten. We gaan dus alweer barbecueën en daarna gaan ik en de rest die niet uit Tokyo komt naar Raimon om in de slaapzalen te kunnen logeren. We worden opgedeeld omdat we kamers moeten delen, de atletiekclub is er kennelijk ook al en daardoor zijn er anders niet genoeg slaapplekken. Ik kom gelukkig bij Tori in niet bij Sue of een jongen. "Maar, jij komt toch ook officieel van hier uit de buurt?" vraag ik Tori. "Ja, maar ik blijf liever bij het team," zegt ze glimlachend. Ik moet lachen. "Ik moet wel eventjes weg, kan jij misschien wat eten voor me bewaren?" vraag ik als ik al richting deur loop. "Wat ga je doen?" vraagt ze. "Privé-zaken," antwoord ik. "Die zijn bij jou ook overal, of niet soms?" vraagt ze lachend. "Helaas wel," mompel ik als ik de deur uitloop richting het dichts bijzijnde bos.

Ik heb de hele weg gelopen en het is best een stukje. Ik zie meteen een groepje mensen op een paar omgevallen boomstammen zitten en loop erop af. "Hey, hoe gaatie?" vraag ik als ik erbij ga zitten. "Goed," klinkt een koor van stemmen. "Misschien moeten we iets dieper het bos ingaan voordat iemand ons ziet," zeg ik als ik om me heen kijk. Het zou me niks verbazen als straks iemand van Raimon hier staat. "We gaan ons niet aanpassen aan dat Raimon-gebeuren," zegt een jongen. Ik rol met mijn ogen. "Dan niet, maar nu hebben we wel de kans dat iemand ons ziet en dat ik er niet meer onderuit kan om de waarheid te vertellen," zeg ik als ik ze aankijk. Ze blijven eigenwijs zitten. En, precies zoals ik had verwacht, ruik ik een bekende geur. "Shit, Tori moet me gevolgd zijn," vloek ik. "We moeten nu weg," sis ik maar ik ben al te laat. "Sanne, dus hier zit je al die tijd! Wie zijn dit?!?" vraagt ze. "Gewoon wat vrienden, zeg dit tegen niemand alsjeblieft," zeg ik snel. "Ik denk dat iedereen benieuwd is naar jouw vrienden," zegt Tori bedenkelijk. "Nee, nee, nee!" roep ik gestresd. Waarom gaat alles fout?!?

Tori kijkt me nog steeds vragend aan. "En nu de waarheid," zegt ze. Ik draai me om naar de roedel. "Ik heb jullie gewaarschuwd en nu moet ik wel," zeg ik tegen ze. Ze kijken ene beetje schuldig. Ik loop naar Tori. "Wel iets verder het bos in, waar niemand ons kan zien, of horen," zeg ik als ik haar meetrek.

Na een tijdje lopen komen we bij een open plek. "Laat maar zien," zeg ik tegen de roedel. Ik sta tegenover Tori en de roedel staat achter me, letterlijk en figuurlijk. De hele roedel verandert in wolven, behalve een paar kleintjes die de boel nog niet onder controle hebben. Dan verander ik zelf ook en ga ik op mijn buik voor Tori liggen om te laten zien dat ik haar niks doe. Voordat ik weer opsta en terug verander gelijk met mijn roedel. "Wow..." is het enige dat Tori zegt. "Ik weet wat je denkt. Ja, we zijn weerwolven. Nee, we doen niks. Ja, ik ben de alfa daarom luisteren ze naar me," zeg ik aan een stuk door. "Dat is niet precies wat ik dacht," zegt Tori. "Wat dan wel?" vraag ik nieuwsgierig. "Er is een ding fout, ik twijfel er niet aan dat je ongevaarlijk bent," zegt Tori. Ik moet glimlachen. "Maar zeg niks tegen het team, Eric is de enige die het weet," zeg ik. "Daarom ga je de laatste tijd zoveel met hem om!" zegt ze alsof nu alles duidelijk is. "Ja..." zeg ik als ik Eric weer voor me zie.

Na een tijdje stilte komt Tori op mij af. "Maar als Eric het weet, waarom houd je de laatste tijd dan zoveel afstand?" vraagt ze. Ze heeft het dus gemerkt, en ik was bang voor deze vraag, maar hier is die. Ik doe mijn handschoen uit en laat Tori ook de ring zien. Haar ogen worden groot. "Maar je bent pas... Wie?... Wat?..." ze kan geen fatsoenlijke zinnen formuleren, dat is wel duidelijk. "Bij weerwolven gaat het anders, vooral als je alfa bent. Je trouwt heel jong om twee families of roedels samen te brengen als alfa. Dat is natuurlijk overal handig voor, en tja..." leg ik uit. "Wie?" vraagt ze dan nogmaals. Ik draai me om en kijk Jackson aan die meteen naast me komt staan. "Jackson," zeg ik als hij mijn hand vastpakt. Ik moet moeite doen om me niet gewoon los te trekken. Dan kijk ik op mijn horloge. "We moeten terug aangezien jij er nu niet voor zorgt dat er eten overblijft, doei!!!" roep ik tegen de roedel als ik Tori meetrek uit het bos.

We hebben gegeten en zitten weer op onze kamer, Tori en ik. Ik speel gewoon wat met de ring terwijl ik in gedachten verzonken ben.

Flashback met Eric:
"Dat begrijp ik," zegt Eric als hij naar de wolken kijkt. "Ik heb ook dingen die ik belangrijker vind dan Raimon, maar je moet wel opletten dat je zelf ook blij blijft ondanks dat, beloof je me dat?" vraagt hij onverwachts.

"Eric heeft gelijk," zeg ik dan. "Waarin?" vraagt Tori. "Ik moet ook aan mezelf denken en niet alleen maar aan de roedel," zeg ik. "Hoe bedoel je?" vraagt ze. "Ik kan niet met jackson trouwen," mompel ik nog steeds in mezelf. "Doe even rustig, wat bedoel je allemaal?" vraagt Tori. "Ik had naar Eric moeten luisteren," mompel ik weer. Ik heb niet eens door dat Tori iets zegt omdat ik zo in mezelf gekeerd ben. Dan sta ik op en begin ik door de slaapzalen te rennen, daarna door de stad. Naar het bos, naar Jackson...