HOOFDSTUK 36 – Honkbal en geesten, dat is geen goede combinatie

‘Ik vind dit niks’, zei ik terwijl Edward een honkbalpet goed op mijn hoofd zette. We waren al daar aanbeland waar de familie Cullen zo zal honkballen. ‘En sinds wanneer zijn vampieren dol op honkballen, tijdens de onweer nog wel.’
Edward grinnikte. ‘Tijdens de onweer is het de enige tijd dat we kunnen honkballen’, zei hij. ‘Je zult later wel zien waarom.’
‘Dat hoop ik maar, want ik zie er nu de nut niet van in’, zei ik. Ik haatte onweer en ik was er bang voor, want tijdens de onweer heeft mijn moeder zelfmoord gepleegd enzo. ‘Honkbalen in het onweer, jullie zijn de enige die er tegen kunnen. Ik lijk wel gek dat ik mee ben gegaan.’
‘Als je nou glimlacht, misschien gaat de zon zo wel schijnen’, zei Edward en ik forceerde een glimlach.
‘De zon zou niet gaan schijnen en ik hou niet van onweer’, zei ik terwijl ik naar de lucht keek. Ik voelde de zelfde spanning als ongeveer twee jaar terug.
‘Dat had ik nog niet door’, zei Edward sarcastisch en hij sloeg een arm om me heen. Ik gaf hem een poor en lachend liepen we naar de rest. De teams waren al gemaakt. Esmé zou de ketcher zijn zoals altijd. Het team dat aan slag was waren Rosalie, Carlisle en Jasper. Emmett, Alice en Edward stonden in het veld. Toen het onweer begon, begonnen ze te spelen. Nu snapte ik ook waarom ze alleen maar tijdens het onweer konden honkballen. Elke keer als ze de bal weg sloegen hoorde je een harde knal die je met bliksem kon vergelijken.
Nog steeds had ik een onbehaagelijk gevoel, alsof er iets ging gebeuren. Ik was nu niet meer zo bang voor het onweer, ook al vond ik het niet fijn. Het bos om me heen jaagde juist de angst aan. Soms zag ik sommige geesten het bos uitkomen en kijken naar het spelletje honkbal, maar meestal verdwenen ze weer snel. Ik deed net alsof ik ze niet kon zien, anders zouden ze allemaal op me af komen en daar had ik geen zin in. Bella was alleen al een hele uitdaging, laat staan als ik nog vijf andere doden moet onderzoeken.
Eén geest was wel de hele tijd tegen me aan het praten. Hij wist niet dat ik hem kon horen en hij werd steeds door een paar jonge geesten uitgelachen. De jonge geesten waren waarschijnlijk een groepje kinderen die tijdens een brand waren omgekomen. Ze hadden allemaal roet op hun gezicht. Ook stond er een klein jongetje van nog geen vier bij. Ik keek er teder naar. Hoe kon zo klein jochie nou dood gaan? De dood was niet eerlijk en dat moest ik als Ziener duidelijk maken, alsof dat zo leuk is.
‘Zij kan ons zien’, zei het jongetje van vier. Iedere geest keek me aan en toen ze merkte dat ik ze kon zien begonnen ze te praten. Het was te veel en ik legde mijn handen op mijn oren.
‘Susan, gaat het wel?’ vroeg Carlisle. Hij legde een hand op mijn voorhoofd. ‘Ehm... je bent niet warm.’
‘Het wordt me een beetje te druk’, zei ik en ik keek om me heen. De geesten kwamen nu met z’n alle het openveld in het bos op.
‘Wat wordt je te druk?’ vroeg Carlisle. Hij was de enige die op mij lette.
‘De geesten’, zei ik en ik stond op. Meteen voelde ik dat ik flauw zou gaan vallen dus ik ging weer zitten. Ik ging met mijn handen naar mijn slapen en die masseerde ik.
‘Wat kan ik doen?’ vroeg Carlisle.
‘Niks’, zei ik, ‘of niet raar opkijken want ik denk dat ik sommige geesten zo moet gaan helpen, want anders gaan ze niet weg.’
‘Doe het rustig aan en zorg ervoor dat je niet flauwvalt’, zei Carlisle en hij ging verder met spelen.
Ik ging ergens het bos in en ik ging op een rots zitten. Ik liet de geesten één voor één langs komen en ik besprak alles met hen. Van hun dood tot de football-uitslagen. Iedere geest in het bos kwam langs en de meeste gingen naar het licht. Dat was een prachtig gezicht en helemaal bij het groepje jongens. Zij gingen met z’n vijfen en dat deed alles een stukje oplichten. Het was prachtig om te zien en ik ging door tot het avond werd. Toen haalde de Cullens me op. Vanavond nog die reading met Bella die ik al de hele dag niet had gezien. Hopelijk komt ze nog wel.