17.

Ik sta neuriënd bij mijn kluisje op school, helemaal in gedachten verzonken, met mijn hoofd tussen de wolken. Sinds ik verkering heb, voel ik me veel en veel gelukkiger. Straks gaan Saturno en ik naar de stad, voor de gezelligheid en omdat we even niet thuis willen zitten, bij mijn broer en vader, die ons de hele tijd argwanend aankijken, of zijn vader, die alleen maar rare vragen stelt.
Dan is de stad veel beter.
Opeens hoor ik iemand zeggen: 'Zo, zo, wie hebben we daar? Het vriendinnetje van Saturno, of niet soms? Leuk stel zijn jullie: de twee grootste gekken uit onze klas!'
'Snotvlerk, ga weg,' mompel ik.
'Wij zijn er ook, hoor.'
Ik draai me om en zie Schorrie en Morrie, een tweeling. Ik vind hen niet echt aardig, ze zijn zo dom!
'Ga weg.' Ik draai me om, om mijn kluisje dicht te doen, en voel dan Snotvlerks armen om mijn buik heen, samen met stekende pijn. Ik kijk naar mijn middel en zie rode plekken op mijn witte bloes ontstaan. Ik probeer de handen weg te halen, maar dat lukt niet. De pestkop haalt uit zijn mouw een keukenmesje, en hij houdt het tegen mijn wang, terwijl hij met een ander mesje mijn hals bedreigt.
'Dat durf je niet,' zeg ik hakkelend.
'Oh, jawel.' Onder gejoel van de tweeling haalt hij het mesje langs mijn wang, er stroomt bloed uit en ik begin me wazig te voelen, als ik een stem hoor.
'Wat moet dat daar?' Op het eerste gehoor ken ik de stem niet, maar dan zie ik dat het directrice Florina is. Gelukkig, kan ik nog net denken voordat ik wegzak.

'Spic? Wordt wakker, alsjeblieft... wees niet dood, blijf bij me...' Saturno's stem haalt me weer bij bewustzijn, en vermoeid open ik mijn ogen.
'Wat... wat is er aan de hand?' vraag ik zacht.
Hij schudt droevig zijn hoofd. 'Liefje, je bent aangevallen door die pestkoppen. Ik kwam ze nog tegen in de gang van school. Ze zeiden dat ze eindelijk een manier hebben gevonden om mij te pesten. Ik dacht meteen aan jou, ik was bang dat ze je iets aangedaan hadden... en ik had gelijk... het spijt me zo dat ik er niet was...' Hij pakt mijn hand vast.
'Dat geeft niet... waar zijn we?'
'In het ziekenhuis. Je hebt lange halen in buik en op je wang, ze hebben het zelfs gewaagd om tien centimeter onder je sleutelbeen een diepe snee te maken!'
Ik schrik en voel aan mijn wang: de wond is schoongemaakt, maar je voelt hem wel. Als ik rechtop wil gaan zitten, word ik tegengehouden.
'Ho! Rustig, straks springen die wonden weer open.'
Opeens bedenk ik me iets: 'Gaan... gaan die wonden ooit weer weg?'
'Ja, maar je moet wel even een tijdje blijven liggen.'
'Hoe ben ik eigenlijk hier gekomen?'
'Directrice Florina heeft ons hier gebracht. Ze is nu jouw vader aan het bellen, en, als ik me niet vergis, ook mijn vader.'
Ik kijk hem even aan en als ik me niet vergis, glinsteren er tranen in zijn ogen.
'Is alles goed?' vraag ik voorzichtig.
Hij glimlacht en veegt de tranen weg. 'Ja hoor, ik was alleen ongelooflijk bezorgd om je.' Hij knijpt in mijn hand, en ik probeer te glimlachen.
Ik slik even en vraag: 'Waar precies zitten die wonden?'
'Eh, hier zit er een.' Hij wijst naar het midden van mijn buik. 'En hier. Het zijn er ongeveer zes, zo te zien.'
Ik knik, maar dan gaat de deur open en stormen mijn vader en broer binnen. Ook Sterkhart en Robinia zijn erbij, samen met directrice Florina.