20.

Een paar dagen later mag ik het ziekenhuis al uit, gelukkig maar. Ik werd helemaal gek van al dat wit.
De wonden in mijn buik doen gelukkig geen pijn meer, ze helen goed. Elke dag kwam Saturno langs met het huiswerk, ze hebben het flink verminderd, en natuurlijk om me bij te praten. Als Regulus niet mee was, zaten we soms vaker te kussen dan te praten, of elkaar de hele tijd diep in de ogen te kijken, met onze voorhoofden tegen elkaar.

Ik zit nu dus thuis op de bank, met mijn vriend naast me, hij heeft zijn armen om me heen geslagen. We hebben een film opstaan, maar we kijken niet echt.
Als Saturno met zijn hand per ongeluk zachtjes langs mijn buik gaat, hij kijkt meestal beter uit, kreun ik even zachtjes van pijn.
'Liefje? Alles goed?' vraagt hij bezorgd.
Ik knik. 'Ja, het gaat wel. Beetje gevoelig, dat wel, maar het is niet erg.'
'Fijn, ik dacht dat ik je pijn had gedaan.'
Ik lach zachtjes en leg zijn hand op mijn zij, om hem gerust te stellen. Hij schrikt even van mijn reactie, maar trekt zijn hand niet weg. Ik nestel me tegen hem aan, en zucht even. Ik voel me veilig bij hem.
Opeens komt Merope binnen. Waarom worden we altijd gestoord als we even alleen willen zijn?
'Die kinderen van tegenwoordig, weten niet meer wat eigenwaarde is...' mompelt ze.
'Oh, bedoel je zo, Merope?' Ik kus Saturno heel innig, en volgens mij vat hij de hint om Merope te plagen. Hij duwt me op mijn rug en zoent me nog heviger.
'Vreselijk toch...' Merope loopt snel weg, en ik begin te lachen, nog steeds op mijn rug liggend.
'Dat was echt hilarisch!'
'We moeten haar vaker zo in de maling nemen.' Saturno kust me op mijn wang.
Ik grinnik even. 'Eh, liefje, zou je soms van me af willen gaan? Je plet me een beetje.'
'Eh, ja, natuurlijk.' Hij gaat snel rechtop zitten en neemt me weer in zijn armen. Ik ontspan en hij laat zich tegen de armleuning van de bank aanzakken, zodat we half zitten, en half liggen.
En, je zag het vast al aankomen, mijn vader kwam binnen en dat merken wij niet meteen.
'Hey, doe een beetje rustig aan, jullie twee. Ik wil ook gewoon mijn krant lezen.'
'Papa, ga dan even ergens anders heen. We willen even wat privacy,' zeg ik.
'Tja, ik moet jullie van Merope in de gaten houden, maar ik snap jullie wel. Ik ben zelf ook jong en verliefd geweest.'
'Dus je gaat?'
'Natuurlijk. Jullie moeten wat privacy krijgen. Ik ga tegen Merope en je broer zeggen jullie niet te storen, want anders krijgen ze met mij te maken.' Papa lacht, en brengt mijn haar in de war.
'Dank je wel...' fluister ik, voordat hij weggaat.
'De meeste vaders zouden gek worden!' zegt Saturno, terwijl hij over mijn zij wrijft. Wel zachtjes, ik laat het wel merken als ik het vervelend vind.
Ik ontspan me weer, en kreun even zachtjes als hij langs een wondje gaat.
'Sorry,' mompel hij. Ik leg zijn hand weer op mijn zij, van schrik heeft hij hem weggehaald.
'Geeft niets.'
Ik voel dat hij een kus op mijn voorhoofd drukt, en ik draai me een stukje naar hem toe. We zoenen, en ik doe mijn ogen dicht.
En toen hoorden we de aftiteling van de film.
'Eh, welke film keken we ook alweer?' vraagt Saturno lachend, hij laat me even los zodat ik de dvd eruit kan halen.
'Zo te zien een Disney film, een sprookje. Sleeping beauty.'
'Dat is een bekende, maar makkelijk om na te spelen. Kom even hier.'
Ik begin te lachen, want hij gaat zeker het idioot naspelen.
'Liefje, ga even liggen. Niet in slaap vallen!' Hij tilt me op en legt me op de bank, als ik geen aanstalten maak om te gaan lopen.
'Oké, hoe was dit ook alweer?'
'Tja, dat komt ervan als je me de hele tijd zoent tijdens een film.'
'Dat was het! Je bent geweldig.' En dan begint het rare toneelstukje.
'Oké, eh, geweldig, je ligt te slapen, geen idee wie uitgevonden heeft dat je iemand wakker moet kussen, je kan net zo goed water in iemands gezicht smijten.'
'Het is een kus uit ware liefde, gekkie!'
'Stil, je ligt te slapen. Ware liefde zei je, toch? Oké, valt te proberen.' Gelukkig stopt hij met praten en begint me te zoenen, echt gepassioneerd en liefdevol. We hebben zachtjes onze lippen op die van de ander gedrukt, en ik kom weer overeind, waarna ik meteen weer word teruggeduwd.
Als we elkaar na iets wat uren lijkt te duren loslaten, lig ik op mijn rug en hangt hij er half boven, uitkijkend dat hij me niet weer plet.
'Je bent geweldig... Ik zou geen enkel minpuntje aan je kunnen noemen...' Ik bloos als hij dat zegt.
'Ik zou zelf best wel wat minnetjes kunnen noemen over mezelf,' mompel ik.
'Niet doen.' Mijn vriend drukt zijn wijsvinger op mijn lippen. 'Gewoon niet. Voor mij ben je volmaakt, en dat zal nooit veranderen.'
Ik krijg tranen in mijn ogen bij het horen daarvan.
Tranen van liefde.
'Ik zou nooit meer zonder je kunnen...' Hij fluistert bijna. Hij legt zijn handen onder mijn hoofd, zodat ik lekker lig. 'Echt, ik hou van je, met heel mijn hart.'
Hij kust me weer, zacht, liefdevol, gepassioneerd en voorzichtig.
Ik hoor na een tijdje geklop op de deur van de woonkamer.
'Hebben jullie gemerkt dat het al tien uur is?' Regulus weer.
'Tien uur? Van mijn vader moest ik om negen uur thuis zijn! Sorry liefje, ik moet gaan. Ik zie je morgen op school.' Hij omhelst me snel en loopt dan naar Regulus, die de deur van het slot afhaalt.
Ik zwaai hem nog even na, en dan loop ik de trap op, naar mijn bed. Ik ben echt uitgeput.