23.

Ik loop zelfverzekerd naar voren, mijn vriend heeft mijn hand vast.
Als we er staan, begin ik te vertellen.
'Ik stond gewoon bij mijn kluisje, en ik was inderdaad vrolijk. Ik had net een week verkering en ik was dus blij en gelukkig. Tot die drie kwamen opdagen. Ze zeiden iets van dat ik het vriendinnetje ben van hun vijand, en ik draaide me weer om naar mijn kluisje. Toen voelde ik de handen van Snotvlerk om mijn middel, en ik dacht meteen: Wie geeft jou het recht om mij bij mijn zij en buik te pakken? En toen voelde ik ook nog die stomme messen in mijn buik. De pestkop draaide me naar zich toe en legde een mes op mijn wang en een andere op mijn hals. Volgens mij is hij uitgeschoten en heeft me toen tien centimeter onder mijn sleutelbeen gesneden. Tenminste, op tien centimeter begint de snee. Hij is zelf al vijftien centimeter lang, en loopt recht naar beneden! Gelukkig kwam directrice Florina toen langslopen, en ik viel snel flauw. Ik werd weer wakker in het ziekenhuis.'
De klas zit met grote ogen te kijken, en dan kijken ze boos en angstig naar de drie pestkoppen.
Om het nog erger te maken schuif ik mijn shirt een stuk omhoog, zodat je de littekens goed kan zien. 'Dat is wat nou pesten wordt genoemd!'
De pestkoppen vluchten de klas uit.