27.

De lagere groepen komen net aan, en ik rek me nog even uit. Ik ben vanmorgen vroeg opgestaan en heb toen Saturno wakker gemaakt, die nog lag te slapen. Mijn broer heeft niks gemerkt.
En nu, zijn we eindelijk niet meer alleen met de Explo's. Ik kijk om me heen of ik Manon, een Scout, zie, en natuurlijk kijk ik uit voor de Bevers...
Opeens voel ik handen op mijn schouders, en een kus op mijn wang.
'Hey, liefje,' zeg ik vrolijk, ik draai me om en geef mijn vriend een lange, innige zoen.
'Nou, dit is nieuw...' Een sarcastische stem laat ons opschrikken, en als ik me omdraai, kijk ik regelrecht in de heldergroene, sprankelende ogen van een meisje met kort, bruin haar. Ze is nogal klein en draagt een beige bloes.
'Oh, eh, hey, Manon,' stotter ik, nogal geschrokken omdat zij altijd op de meest onverwachte opmerkingen opduikt.
'Dit had ik nou al jaren geleden voorspelt, en je aura straalt wat... verliefds uit. En ik had gelijk, ik zei het toch, ik zei het toch!' De stem van het meisje slaat over in enthousiasme.
Saturno en ik worden rood, maar gelukkig wordt Manon door haar broertje geroepen.
'Nou, tot straks, moet m'n bagage nog uitpakken.' En ze is weer weg.
Mijn vriend en ik kijken elkaar lachend aan, en zoenen dan weer.