28.

Aargh!!!! Die stomme, idiote, vervelende Bevers hebben me vastgebonden aan een boom! Hoe kunnen ze trouwens knopen leggen?
Ik roep wel om hulp, maar niemand komt, tot Spica langsloopt.
'Spic! Help!' roep ik.
Ze komt lachend naar me toe, en vraagt: 'Wat is er met jou gebeurt?'
'Bevers.'
'Klinkt logisch, ik maak je wel even los.'
Ze loopt naar de andere kant van de boom en maakt met haar zakmes de touwen los.
'Bedankt, je bent een engel,' zeg ik, en ik geef haar zachtjes een kus.
'Was niet veel moeite.' Ze bloost.
Ik glimlach en omhels haar, en kus haar dan innig.
We zetten allebei even een stapje achteruit, maar dan worden we de lucht ingetild. We zijn in een net gelopen.
'Niet weer, toch?' roep ik. We beginnen om hulp te schreeuwen, en na wat eindeloos lijkt te duren, komt de groep Scouts voorbij, maar die merken ons niet op. Op Manon na, die loopt te lezen.
'Manon! Hierboven!' roept Spica hard. Gelukkig kijkt het meisje net omhoog en begint te lachen.
'Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?' vraagt ze lachend.
'Bevers!'
'Natuurlijk. Die zitten mijn broertje ook altijd achterna.'
'Kan je ons helpen?'
'Ja hoor.'
Manon klimt behendig een boom in en pakt een zakmes. Binnen een paar tellen realiseer ik me dat we zo naar beneden vallen.
We storten naar beneden en komen hard op de grond terecht.
Manon klimt snel naar beneden, en pakt haar boek van de grond.
'Nou, ik ga mijn groep maar eens achterna. Zie jullie bij het eten!' En weg is ze weer.
'Best een raar kind, die Manon,' mompelt Spica, terwijl ze opstaat.
'Ja, inderdaad. Heel raar.'
'Maar ze is best aardig, ik bedoel maar, ze heeft ons bevrijd.'
'Ook waar, maar ze blijft raar.'
'Dat weet ze zelf ook.' Spica legt haar armen om mijn nek, en we zoenen weer even, voordat we teruglopen naar het kamp, en bij de andere Explo's gaan zitten.