Hs 4

We zijn bijna bij het hotel als de meiden me beginnen te ondervragen. Hoelang ik heb gedanst, of we nog gepraat hebben, waarover we hebben gepraat, enzovoort... Ik probeer de vragen zo veel mogelijk te ontwijken. Eenmaal bij het hotel doe ik zo snel mogelijk mijn pyjama aan en ga ik slapen, rust.

De volgende ochtend loop ik al vroeg naar de eetzaal. Ik ga een beetje apart zitten. "Goedemorgen!" roept Mark vanaf de andere kant van de eetzaal. "Goedemorgen," antwoord ik als ik me een broodje met pindakaas maak en hem opeet. Daarna gaan we trainen.

In de training werk ik aan mijn superschot. Alhoewel, ik werk eraan om er eentje te maken. Als ik de bal hard wegschiet komt er een soort van donkere gloed omheen, maar het is nog geen superschot. Ik trap nogmaals de bal naar Mark. Alhoewel ik eigenlijk een manager ben heb ik van coach Travis toestemming gekregen om mee te trainen, soms heb ik het gevoel dat hij meer weer dan de bedoeling is... "Saïra, let een op!" roept Mark waardoor ik uit mijn gedachten opschrik. "Ja, sorry!" zeg ik als ik de bal nog eens trap. "Het lukt niet!" roep ik geïrriteerd. "Je moet het je voorstellen, daarna kan je pas een superschot maken," zegt Hurley die naast me komt staan. Ik stel me de demonen wereld weer voor, donker, het enige licht komt van de lava eronder en altijd benauwd. Dan schiet ik. De wereld om me heen veranderd hierin, in deze betrouwbare omgeving en de bal is opeens pikzwart​. Dan schiet ik hem weg, over de stenen vloer, door het doel in. Mark staart me met grote ogen aan als ik weer land. "Je tipt werkte, bedankt!" zeg ik tegen Hurley.

Na een tijdje komt Willie wijsneuzerig aangelopen. "Dit schot noem ik: zichtbaar donker!" zegt hij als hij zijn bril verder op zijn neus duwt. "Het spijt me maar ik heb al een naam, Demon World!" zeg ik. Het is niet heel origineel maar het zegt precies wat het schot inhoud. Willie loopt beledigt weg. "Heb ik iets fout gedaan?" vraag ik als ik hem na kijk. "Hij bedenkt altijd de namen en meestal is iedereen het ermee eens," legt Jude uit. Dan roept Celia me. Ik loop naar haar toe. "Je weet dat je Willie hebt beledigt?" vraagt ze. "Ja en dat spijt me. Maar ik bedenk liever zelf mijn naam voor mijn superschot," zeg ik als ik naar Willie kijk. "Als manager is het je taak om voor de spelers te zorgen!" zegt Celia. "Maar Willie is geen speler," zeg ik bijdehand als ik wegloop. Ik begin maar bidons bij te vullen want Celia heeft gelijk, ik moet nog altijd voor het team zorgen.

Ik kom terug met de gevulde bidons. De jongens zijn nog altijd aan het trainen en ik ga langs de kant zitten. Ik kijk hoe de anderen trainen en word dan aangesproken door coach Travis. "Ik heb het erover gehad met de organisatie van het FFI en ze hebben geen manager gestuurd, het was een fout in de computer. En ze kennen al helemaal geen Saïra Hells." Shit, kon Destra de boel niet ff veilig maken... "Uuhm..." stotter ik zoekend naar een excuus. "Je mag blijven, tot ik weet wat ik met je aanmoet," zegt hij voor hij wegloopt. Fijn... Dat ging goed... Dan hoor ik een liedje door de oortjes: https://www.youtube.com/watch?v=vEdt_OHbv6o - That's How You Know - Nico & Vinz ft. Kid Ink & Babe Rexha. Dan komt Mark op me afgelopen. "Waar ging dat over?" vraagt hij als hij coach Travis nastaart en mij daarna aankijkt. "Niks, gewoon dat gedoe met Willie over de naam," zeg ik als ik zucht. Dan rent hij weer weg.

Na een tijdje verkondigt coach Travis dat de training is afgelopen. Ik wil net weglopen als... "Saïra, kan ik je even spreken?" Ik draai me om en loop terug naar coach Travis. "Wat doe je hier als je geen manager bent?" vraagt hij als de rest al naar het strand is gerend. "Als je het weet gooi je me er meteen uit," zeg ik koppig. "Vertel nou maar en dan beslis ik erna wat er gaat gebeuren," zegt coach Travis als hij me aankijkt. "Ik ben een demon en we zoeken een mensenmeisje om te offeren aan de demonenkoning zodat hij opstaat uit zijn lange slaap, er is naar elk team hier iemand uit mijn wereld gestuurd," leg ik nonchalant uit. Hij kijkt me even aan maar schud dan zijn hoofd. "Zulke nonsens heb ik nog nooit gehoord! Als je de waarheid niet wilt vertellen, kan ik begrijpen, maar zo'n verhaal verzinnen...!" Hij maakt zijn zin niet af en loopt weg. Dan gelooft hij me toch lekker niet.

Ik zit op het strand. Of tja... ik zit er iets achter in een van de weinige bomen die daar staan. Ik zit verscholen achter wat bladeren maar kan precies zien wat er gebeurd. En morgen die wedstrijd tegen die Engelse kakkertjes... Gezellig langs de kant zitten. Ik kijk hoe iedereen lol heeft op het strand en word dan best jaloers maar dan schiet het me weer te binnen... Alles wat ze niet kunnen verklaren zijn ze bang voor... En coach Travis is net het levende bewijs geworden. Dan begint de boom opeens te schudden en verlies ik mijn evenwicht. Ik val eruit en sta meteen op om Scotty onder de boom aan te treffen. Ik kijk hem boos aan als Celia aan komt gerend. "Gaat het?" roept ze meteen. "Ja, hoor. Zo hard viel ik niet," zeg ik als ik wat takjes en zand van me af veeg. "Je bent net van zeker 4 meter hoogte uit een boom gevallen!" roept Celia. "Hoe?" ze kijkt me vragend aan. "Geen idee, vast gewoon geluk," zeg ik als ik de boom weer in klim en verder kijk. "Waarom kijk je naar het team?" vraagt Celia van onder de boom. "Sommige mensen vinden het fijn om opgemerkt te worden als ze toekijken, ik blijf liever op de achtergrond," geef ik antwoord. Celia loopt weg, ik kan zien dat ze geïrriteerd is, zou dat komen door mijn specifieke antwoorden?